2021-03-01
Voor diegenen die ooit wel eens in een schoolbandje hebben gezeten zullen het volgende zeker herkennen. Je zit met z’n drieën op een kamertje muziek te maken en het komt zelfs tot het schrijven van eigen nummers. Na oefenen, oefenen en nog eens oefenen durf je het dan aan om met je zuurverdiende centen (vakkenvullen, werken in een bar) enige tijd bij een lokale opnamestudio te huren. Uiteindelijk zijn er een drietal nummers waar je tevreden over bent en de eerste EP is een feit.Dat zou zo maar eens het verhaal kunnen zijn van drie jongens uit het zuiden van het land die zichzelf Alverman hebben genoemd. Dit is een benaming voor een goedaardige kabouterman die voorkwam in vertellingen vanuit de Lage Landen. De broers Konink, Leon (gitaren, bouzouki en zang) en Daan (bas, mandoline en zang) namen diens schoolgenoot Wessel Jeuken (drums, percussie) in de arm voor hun eerste EP: The Endless Shrine. Niet geheel toevallig is Jeuken ook mede-eigenaar van Magnificent Creatures Management, die de band vertegenwoordigt.
Muzikaal gezien hoor je de invloeden van hun vaders muziek: de (psychodelische) prog-rock uit de jaren zeventig voert de boventoon. Tekstueel heeft de band zich laten inspireren door hun interesses en hobby’s. ‘Brimmed Hat’ refereert vanaf de openingszin naar de western TV-serie Deadwood (“Goodbye mom and goodbye dad. I’m leaving for Deadwood in the wild-west” ) om later nog te zingen over “The Gem Theatre” en “Denver Street” uit diezelfde serie. Het nummer wordt monotoon en emotieloos gezongen, waardoor het geheel timide overkomt. De slidegitaar van Leon Konink redt het nummer enigszins, maar er is niet nagedacht over een fatsoenlijk einde waardoor je als luisteraar alsnog met een leeg gevoel achterblijft.
Title track ‘The Endless Shrine’ biedt direct een drietal prima riffs die goed blijven hangen, waarbij de baspartij van Daan Konink de band in de maat houdt. Zijn zang blijft echter emotieloos en de drumpartijen zijn te voorzichtig om na het sterke begin te blijven boeien.
Afsluiter ‘Count Of Masyaf’ is het sterkste nummer op de EP. Ongetwijfeld geïnspireerd door het middeleeuwse kasteel (en stad) die een prominente rol speelt in het videospel Assassin’s Creed, horen we hier hoe goed zij geoefend hebben. Het lastige tussenstuk, waarbij de gitaar, bas en drums elkaar moeten vinden komt hier goed uit de verf. Blijkbaar voelt Daan Konink zich hier op zijn gemak en durft hij enige emotie in zijn stem te leggen. Het einde is verrassend: een mandoline solo met daarna een onverwacht instrumentaal einde geven het nummer voldoende kleur.
De eerste EP van Alverman geeft niet voldoende houvast om van een overtuigend debuut te spreken. De vlakke en doffe productie helpt niet, maar ook de nummers zijn niet sterk genoeg. Het bijgesloten boekje is mooi vormgegeven en ook hun naam wordt fraai weergegeven, maar uiteindelijk draait het toch om de muziek. Hopelijk levert een volgende opgespaarde opnamesessie een beter resultaat op.
Aaron Frazer - Introducing...Zo’n vijf jaar geleden maakte de wereld voor de eerste keer kennis met Durand...
Dynah - Dynah Een nieuwe naam en een nieuw geluid. Melody Linhart gooit alles overhoop en...