2021-03-30
Zo’n vijf jaar geleden maakte de wereld voor de eerste keer kennis met Durand Jones. Een hippe gast uit Louisiana die er met zijn band The Indications in slaagde om de soul weer nieuw leven in te blazen. De combinatie van een eigentijds, maar tevens zeer authentiek geluid, bleek enorm in de smaak te vallen van publiek en belangrijke media. In die begeleidingsband was een voorname rol voor Aaron Frazer weggelegd. Frazer was niet alleen verantwoordelijk voor het groovende drumwerk maar leverde met zijn kenmerkende kopstem ook vocaal een bepalende bijdragen. Alsof Motown en Stax elkaar in het nieuwe millennium de liefde verklaarden met Jones en Frazer als belangrijkste getuigen, die ter plekke bewezen dat de soulkoorts nog altijd niet was uitgeraasd. Waarschijnlijk aangemoedigd door de mensen in zijn directe omgeving besloot Frazer om naast zijn rol op de achtergrond in de band, te werken aan zijn eigen muziek. Per toeval bleek ook Dan Auerbach, de zanger/gitarist van The Black Keys, op de hoogte te zijn van deze ontwikkelingen en als vanzelfsprekend bood hij hem de helpende hand. Iemand als Aaron Frazer past namelijk prima in het rijtje Yola, Robert Finley, Marcus King en Jimmy ‘Duck’ Holmes. Muzikanten die de traditionele stijlen moeiteloos naar het heden kunnen overhevelen en daarom een comfortabel onderdak hebben bij het Easy Eye Sound-label van Auerbach.
Binnen vier dagen werden, met behulp van enkele gerenommeerde componisten, maar liefst twintig tracks geschreven en voorgelegd aan de Memphis Boys, een stel ervaren muzikanten dat door Auerbach bij elkaar is gebracht. Het geluid dat zij ooit wisten te creëren tijdens sessies met Aretha Franklin en Dusty Springfield is nooit meer geëvenaard, maar heel soms slagen de klasbakken er in om op Introducing… dezelfde sfeer uit die tijd te reproduceren. Zo is daar het meeslepende ‘You Don’t Wanna Be My Baby’ met zijn rijke instrumentatie of het mierzoete ‘Lover Girl’, waarvan je het sterke vermoeden hebt het ooit eens eerder te hebben gehoord. Soms is het zelfs intiem en timide op een manier zoals Al Green en ook Curtis Mayfield dat altijd zo mooi konden, maar ook het slow swingende en iets meer uitbundige ‘Girl On The Phone’ nemen de luisteraar mee naar de gloriedagen van de funk, jazz en soul.
De geweldige arrangementen blijken toch echt afkomstig te zijn van Dan Auerbach die hier heel nadrukkelijk de regie op zich heeft genomen. Het mooiste voorbeeld hiervan is ‘Love Is’ dat in een uitvoering van The Black Keys op een van de laatste albums niet zou misstaan en wat te denken van het vlotte ‘Over You’ waarin binnen drie minuten alle kenmerken voorbij komen die het klassieke funky soulrepertoire zo uniek maken.
Het zijn enkele positieve uitschieters die dit debuutalbum zeker interessant maken, maar die kwaliteit wordt niet overal gehandhaafd. Het stemgeluid van Frazer is nogal bepalend, dikwijls zoet in de overtreffende trap, en die laat het in tegenstelling tot bovengenoemde artiesten qua dynamiek nog wel eens afweten waardoor het gevaar van lichte verveling op de loer ligt. Frazer is absoluut sexy maar ergens mis je de viezige randjes waarmee zijn voorbeelden wisten te imponeren. Je ontkomt er niet aan om vergelijkingen te maken met de klassiekers en dat is natuurlijk niet helemaal terecht. Aan de andere kant lijkt er met Introducing… een veelbelovende basis te zijn gelegd voor Aaron Frazer om zich, al dan niet met behulp van Auerbach, nog verder te verdiepen in het rijke historische erfgoed van de donkere Amerikaanse muziek en al die prachtige helden die hieraan hebben bijgedragen. Het begin is er.
Jennifer Castle - Monarch SeasonDe Canadese Jennifer Castle laat op Monarch Season horen met weinig...
Alverman - The Endless Shrine Voor diegenen die ooit wel eens in een schoolbandje hebben gezeten zullen het...