Haar lijzige zang, die door de tristesse soms aan Astrud Gilberto doet denken, past op een of andere manier beter bij de synthesizersound. Dit zijn dan ook de betere tracks van dit album. De paar indie rock nummers zoals ‘Tony Bandana’ voelen een beetje out of place. Grappig genoeg klinken die meer gedateerd dan de songs die bewust zijn gemaakt met de sounds van begin jaren tachtig. Op ‘Dreamcom’ wordt schaamteloos de Bossanova preset van de rhythmbox ingezet en toch klinkt dat helemaal van nu. Het is langzame en sfeervolle muziek, die gekenmerkt wordt door een open geluid. De productie in de thuisstudio is niet helemaal dichtgetimmerd. Vermeldenswaardig is ook nog hoe ‘Resurrection’ – een nummer van de Canadese singer-songwriter Andy Kim uit 1968 – zo goed tussen de rest past. Het album wordt stemmig afgesloten met het rustige ‘Double Lines’, dat start met drones en dan traag ontwikkelt tot een nummer waarin Mahon niet zo gloomy klinkt.
Het creatieve stel kent elkaar sinds 2013 toen zij, elk met hun eigen band, samen op tour waren. Hun debuut The Green Child [2018] maakten zij nog op lange afstand, gescheiden door de Stille Oceaan. Ondertussen is Mahon van Californië naar Australië verkast en wonen de twee samen. Dat maakte de totstandkoming van opvolger ShimmeringBasset in een bepaald opzicht eenvoudiger. Mahon heeft met die verhuizing niet alleen fysiek maar ook muzikaal meer afstand genomen van haar roots. De verwijdering van huis en haard heeft zich wel vertaald in de thematiek van de songteksten. De sound van Young is op dit album dominanter geworden. En dat is een goede ontwikkeling. Als deze trend zich voortzet zal het derde album nog beter worden.
Vintage Crop - Serve To Serve Again “Punk is dead”? wordt maar al te vaak gefluisterd en toch wordt het genre...
Naked Roommate - Do The Dovet Met een naam als Naked Roommate trek je natuurlijk wel de meest vreemde...