2021-01-26
In een tijd dat iedereen aan huis gekluisterd zit, neemt Still Corners ons mee op een roadtrip door Texas. De band heeft zich voor zijn vijfde album The Last Exit laten inspireren door lange autotochten door de woestijn, met een oneindige weg in het vooruitzicht en een (gewezen) geliefde in gedachten. Met hun bekende lome en dromerige bandgeluid, hier en daar verrijkt met Chris Isaak-achtig echoënde gitaren, is het ook wel aan Greg Hughes en Tessa Murray toevertrouwd om dit plaatje te vertalen in een passende soundtrack. Of een audiotour, zo u wilt.We hebben Still Corners het afgelopen decennium leren kennen als een band die min of meer vasthoudt aan zijn sterke basissound en deze per album verder evolueert. Hoewel dit een subtiel proces is, hoor je inmiddels een groot verschil tussen de onversneden dreampop van het debuut Creatures Of An Hour en het drogere geluid van de nieuwe LP. De liedjes hebben ook veel meer een kop en staart en klinken radiovriendelijker. Ook al wordt het niveau van de hit ‘The Trip’ (2013) nergens aangetikt, Hughes en Murray weten nog altijd zeer fatsoenlijke nummers te schrijven.
Met de achtereenvolgende singles ‘The Last Exit’, ‘Crying’ en (vooral) ‘White Sands’ kent het album een dijk van een opening. Je krijgt bij wijze van spreken meteen zin om de weg naar het onbekende op te gaan als Murray haar eerste woorden ”I’ve never been this far from home” zingt, ondersteund door een heerlijk deinend ritme. Dat ze vertrokken is vanwege een gestrande relatie, zoals de Britse direct erop aan de luisteraars toevertrouwt, zou je als een soort onderhuidse spanning kunnen zien, ware het niet dat de muziek te zorgeloos klinkt om daarbij stil te staan.
Na het letterlijke uithuilnummer ‘Crying’, voorzien van een trager tempo en getoonzet door droevig menselijk gefluit, drukt Still Corners met ‘White Sands’ het gas weer in. Het is niet alleen het snelste, maar ook het meest pakkende liedje van de plaat. Openend met een onweersbui, blijkbaar scheuren we toch nog wat zorgen tegemoet, benadert dit nummer uiteindelijk het dichtst het hypnotiserende karakter van ‘The Trip’. Je zit alleen te hopen dat die fijne combinatie van repeterende keyboards en helder gitaarspel tot een zinderende climax leidt, maar die blijft uit.
Ook voor het album als geheel geldt dat het niveau niet verder wordt opgestuwd. Hoewel dat bij de meeste liedjes geen probleem is, die scoren een dikke voldoende, staan er een enkel niemendalletje (‘It’s Voodoo’) en zelfs een regelrechte uitglijder tussen. Nu is inspiratie opdoen bij Chris Isaak bij het maken van romantische muziek geen verkeerd idee, maar om met ‘A Kiss Before Dying’ nu een kopie van ‘Wicked Game’ op te nemen, gaat misschien wat ver. En dan staat verderop de plaat met ‘Static’ een nummer op de plaat die weer enorm op ‘A Kiss Before Dying’ lijkt. Maar goed, dat zijn uiteindelijk smetjes op weer een prima plaat van Still Corners.
Clap Your Hands Say Yeah - New FragilityAnno 2021 is het niet meer fair om een nieuw album van Clap Your Hands Say...
Lindstrøm & Prins Thomas - III Zelden zal een samenwerking in de dance-scene zo moeilijk te definiëren zijn...