2021-02-17
Anno 2021 is het niet meer fair om een nieuw album van Clap Your Hands Say Yeah nog te vergelijken met het magistrale debuut van zestien jaar geleden. Het enig overgebleven bandlid Alec Ounsworth heeft zich er zelf al een tijdje bij neergelegd dat hij die titelloze plaat echt niet meer gaat evenaren, laat staan overtreffen. Na drie tamelijk mislukte opvolgers kwam hij in 2017 plots met het uitstekende The Tourist, een LP waarop eindelijk werd gebroken met het geforceerd proberen te klinken als CYHSY. In plaats daarvan hoorden we een frisse en zelfverzekerde artiest, die ‘gewoon’ tien genietbare liedjes aan de luisteraars toevertrouwde.Deze lijn zet Ounsworth voort op het nu verschenen New Fragility, zij het dat hij iets meer het randje opzoekt. Dat past goed bij het overheersende thema van de plaat, de apathie in de (westerse) maatschappij over kwade zaken die spelen in de wereld. Met zijn hoge, klagerige en bijna valse stem waagt de Amerikaan nog één poging om ons bewust te maken van de eenzaamheid en vervreemding die de hedendaagse samenleving kwellen (‘Hesitating Nation’) en dat vreselijke gebeurtenissen zoals schietpartijen op scholen (‘Thousand Oaks’) zo gauw weer vergeten lijken te worden.
Het knappe is dat Ounsworth nergens óver het randje schiet, een gevaar dat onmiskenbaar aanwezig is bij zulke Grote Thema’s en zijn compromisloze stem. De ervaren artiest weet duidelijk zelf waar de grens van zijn zangkunsten ligt en met de heldere productie van de tien nummers biedt hij een prima tegenwicht aan alle dramatiek. Ook komt de plaat precies op tijd ten einde, met een slotstuk waar je tenen net niet krom van gaan staan. Na het door gestreste strijkers ondersteunde ‘Went Looking For Trouble’ als opmaat permitteert de Amerikaan zich met ‘If I Were More Like Jesus’ nog een huilerige ballad - waar hij mee wegkomt omdat er niets meer op volgt.
Ounsworth blikt overigens zelf nog wel even terug op de begindagen van zijn band. In ‘CYHSY, 2005’, een fraai nummer met gloedvol vioolwerk, laat hij doorschemeren dat het vele toeren bepaald niet zijn droom was. ”All I really wanted to do was stay home”, luidt de terugkerende regel. Ondanks het niet al te vrolijke karakter van het album probeert de muzikant af en toe troost te bieden. Allereerst in het warm klinkende ‘Dee, Forgiven’ en later in het min of meer hoopvolle ‘(I Know A Place) Where They Perform Miracles’. Het zijn eilandjes in een poel van ellende, maar wel een waarvan het water ook best lekker aanvoelt. Wederom een geslaagde plaat voor Clap Your Hands Say Yeah.
Goldmund - The Time It TakesKeith Kenniff heeft flink zijn best gedaan om ons door de coronatijd en de...
Still Corners - The Last Exit In een tijd dat iedereen aan huis gekluisterd zit, neemt Still Corners ons...