2021-02-16
Er zijn genoeg redenen om niets te hebben met de Amerikaanse band The Mountain Goats: ze zijn moeilijk muzikaal te doorgronden. Toch proberen? Te vrolijk en te ingetogen om echte indie-rock te mogen zijn, met lastig te begrijpen teksten die gericht zijn op de intellectuele elite van het thuisland. Wat ook niet helpt is dat hun live optredens niet spectaculair zijn, waardoor menig festivalganger na een paar nummers op zoek zal gaan naar een volgende act. Daarbij is hun output niet bij te houden: Getting Into Knives is hun derde album binnen twee jaar. En toch …. ga je er al snel met boter en suiker in. De teksten van John Darnielle worden door de band zodanig overgebracht dat je aandacht erop gevestigd wordt. De kracht zit in de verwoording, waarbij hij voldoende ruimte laat voor de interpretatie van de luisteraar. Als “It’s not the destination that makes the difference/It’s the freight” op ‘Tidal Wave’ gaat over de vluchtelingenproblematiek, dan is dat knap gevonden. Datzelfde thema zou ook op opener ‘Corsican Mastiff Stride’ van toepassing kunnen zijn ("Call off the search party, let mourners wail by the shore."). Of gaat het gewoon over een zeilongeluk, waarbij de eigenaar en zijn hond op zee omkomen?
Uiteraard komen de bekende thema’s, die de band al jarenlang typeren, voorbij: wraakfantasieën op ‘Getting Into Knives’; mijmeringen over sterfelijkheid op de gevoelige pianoballade ‘The Last Place I Saw Your Alive’ en smerige beschrijvingen van een ondergrondse wereld op ‘Rat Queen’. Daarmee weten zij hun fanbase voldoende te behagen en met ‘Get Famous’ zal ook het radioluisterende publiek voor de band openstaan.
Na meerdere luisterbeurten zijn het de prachtige opbouw van ‘Bell Swamp Connection’ - met het bijna wanhopige “Get out!” - en de subtiele akoestische gitaarsolo op ‘Pez Dorado’ die opvallen. Toch zijn er twee echte uitschieters. De band neemt je op ‘Picture Of My Dress’ (gebaseerd op de tweet van dichteres Maggie Smith) mee op een reis van een gescheiden vrouw, die op verschillende locaties selfies met haar trouwjurk aan maakt (“It still looks good, I only wore it once”). Het nummer ‘As Many Candles As Possible’ geeft het schrijftalent van Darnielle het beste weer: ”When you see the risen beast in you nightmares/You treat him like a long, lost brother/But when you pass him on the streets of the city by day/You pretend you don’t recognize each other.”
Waar eerdere albums van The Mountain Goats een thema uitdiepten (worstelaars op Beat The Champ [2015]; fantasiewerelden In League With Dragons [2019]) is hun negentiende album een losse verzameling van observaties. Als je je dan realiseert dat dit hun twaalfde werk is met een voltallige bandbezetting, dan hoor je hen hier nu pas goed als één geheel klinken. Wellicht komt dat door de Sam Philips studio omgeving, waar zij binnen een week het album live opnamen? Hoe dan ook: dit is boter en suiker van zeer goede kwaliteit en een waardevolle aanvulling op hun bestaande oeuvre.
Emma Ruth Rundle & Thou - May Our Chambers Be FullSamenwerkingen zijn het leukst als ze onverwachts zijn. Als ze dan ook nog...
Goldmund - The Time It Takes Keith Kenniff heeft flink zijn best gedaan om ons door de coronatijd en de...