Als je de invloeden op dit album hoort, kan het bijna niet anders dan dat hun bandnaam een verwijzing is naar het openingsnummer ‘Sister Midnight’ van Iggy Pop en David Bowie’s The Idiot [1977]. De nummers zijn namelijk doordrenkt van de glamrock invloeden waar Bowie groot mee werd. Ook de disco en funk uit die periode klinken flink door in nummers als ‘Sirens’ en ‘Escalators’. De enige draai die zij er zelf nog aan geven is van een soort theaterachtige vervreemding, door gebruik van wat galm en geluidseffecten. Het wordt echter nergens heel erg spannend of boeiend. Bij het dromerige ‘Wednesday Baby’ is het zelfs moeilijk om het gapen te onderdrukken. Giraffe’s vrij lage en hese stem, gecombineerd met de zwoele zangstijl, maakt simpelweg geen indruk. Het is allemaal heel middelmatig en weinig inspirerend.
Midnight Sister presenteert een collectie nummers die vrijwel nergens verrast. Je kunt duidelijk horen door welke genres zij geïnspireerd zijn. Helaas slagen zij er niet in om de kwaliteit van de originelen te overstijgen. Het is niet dat het niet om aan te horen is, maar het voegt gewoon niks toe. In een verdringingsmarkt ga je het daar niet mee redden. Met zo veel muziek en zo weinig tijd, kun je deze plaat net zo goed overslaan om nog eens een echte klassieker te beluisteren.
Nahawa Doumbia - KanawaHet afgelopen jaar gaf de inwoners van Mali genoeg redenen om het land te...
Kiwi Jr - Cooler Returns Eén manier om met de pandemie om te gaan is om in je eigen bubbel het virus...