2021-03-31
Dat misère de basis vormt voor de meest intense kunstuitingen hoef je een bluesliefhebber niet te vertellen. Armoede, ellende, bedrog, dood en verderf zijn als het ware met de blues verbonden. Voor velen is 2020 een verschrikkelijk jaar geweest en blijkt het haast onmogelijk om het hoofd boven water te houden. Een prima voedingsbodem dus zou je denken maar iedereen die op welke manier dan ook afhankelijk is van de muziekindustrie zal maar weinig positiefs kunnen halen uit deze bizarre tijd. Hoe fijn is het dan dat er zelfs vanuit deze nijpende situatie prachtige en hoopvolle albums verschijnen zoals Til The Blues Have Gone van The Bills. Bill Booth en Bill Troiani zijn twee Amerikaanse ervaringsdeskundigen die zich hebben verdiept in de Amerikaanse rootsmuziek. De uit New York afkomstige Bill T. vergezelde eerder Lightnin’Hopkins, speelde zo’n tien jaar bas in de band van Tom Russell, een bekwame singer-songwriter in de folk en country, en werkte ruim twaalf jaar samen met bluesman Eddie Kirkland, met wie hij in de studio speelde maar ook op het podium stond. Dat hij de eveneens in Noorwegen verblijvende Bill Booth tegen het lijf moest lopen was onvermijdelijk. Booth was daarvoor geen onbekende in het New Yorkse Lone Star Café waar hij met gitaar of viool in de hand op het podium stond met mensen als Willie Nelson, Rick Danko en Levon Helm van The Band en Hank Williams Jr. Ondanks het feit dat beiden hun geluk beproefden in Noorwegen en elkaars wegen zich dikwijls kruisten is het daar na een eerste ontmoeting in 2012 nog niet eerder tot een officieel geregistreerde samenwerking gekomen.
Die is er nu wel en dat is iets om vrolijk van te worden. De twee produceren namelijk een behoorlijk opgewekte bluesvariant waarbij voornamelijk semi-akoestisch gemusiceerd wordt en waarin het plezier en subtiele humor een belangrijk rol spelen. Alexander Pettersen begeleidt de twee op drums zoals hij dat eerder deed in de Billy T Band waarin hij als jongste bandlid een enorme schat aan ervaring opdeed. Het drietal laat zich niet beperken door slechts een enkele stijl. Met uitzondering van Son House’s ‘Grinnin’ In Your Face’ die een vriendelijke behandeling krijgt in een warme countrybluesuitvoering, bevat Til The Blues Have Gone uitsluitend zelfgeschreven materiaal waarin blues in alle mogelijke varianten voor komt. The Bills nemen de luisteraar mee door de zuidelijke staten zoals in de opgewekte opener ‘Till The Blues Have Gone’ dat regelrecht uit New Orleans afkomstig lijkt, waarna een tussenstop wordt gemaakt tijdens een religieuze bijeenkomst op zondagochtend voor het met gospel doorspekte ‘Good Lord Done Gone’.
De viool en banjo van Booth zorgen voor het countrygevoel in ‘Slipping Through The Cracks’ en ‘Already Gone’ waarbij opvalt hoe mooi de vocalen bij elkaar passen. Het prachtige ingetogen ‘Keeping The Blues Alive’ lijkt de rode draad van het album zijn. Nergens klinkt de behoefte om het wiel opnieuw uit te vinden. The Bills blijven liever vasthouden aan de traditie waarin nog altijd zoveel moois te ontdekken valt. Iets met respect voor het verleden maar juist nu zorgt deze muziek voor hoop en geloof in betere tijden.
Meadows - Modern Emotions meadows is het project van gitarist Daniel van der Weijde, die we ook...
The Tibbs - Another Shot Fired The Tibbs is een Nederlandse soulband die in 2012 werd opgericht en in 2014...