2021-03-30
meadows is het project van gitarist Daniel van der Weijde, die we ook kennen als gitarist van Nederprogband Silhouette. Met Modern Emotions geeft hij lucht aan zijn andere hobby: progmetal. Het is duidelijk dat van der Weijden (a.k.a. Daniel Meadows) met zijn als project begonnen vijfmans band een hardere koers vaart dan met Silhouette. Zelf zegt hij beïnvloed te zijn door band als Dream Theater, Haken, Porcupine Tree en Muse, al is die laatste naam wat ver gezocht. De band bestaat verder uit Van der Weijdens bandmaat Jurjen Bergsma op bas, Peter Meijer op zang en later zijn toegevoegd Rob van Nieuwenhuijzen op drums en Jeffrey van Driest op gitaar.Modern Emotions gaat over dagdromen en fantaseren, maar ook over de toenemende dagelijkse druk die op ons wordt gelegd om te presteren. Modern Emotions geeft ons echter de kans om de dagelijkse beslommeringen te vergeten en om te mijmeren en weg te dromen bij deze emotionele muziek met een scherp randje. Het album duurt helaas maar 38 minuten. Helaas, inderdaad want wat we horen op Modern Emotions smaakt naar meer. De composities zijn stuk voor stuk groeibriljantjes die per luisterbeurt meer gaan leven. Wat gelukkig absoluut niet storend is zijn de geprogrammeerde drums die levensecht klinken.
De rustige stem van Peter Meijer heeft een emotioneel snikje en geeftde muziek een mooie emotionaliteit mee. Dat Van der Weijden ook in Silhouette speelt hoor je een klein beetje, maar zijn stevige riffs geven de muziek een lekkere bite mee. Overigens hebben ook Ruud Jolie (Within Temptation) en Richard Henshall (Haken) nog een bijdrage geleverd. Dat zijn natuurlijk altijd prima namen die helpen het album wat beter te verkopen, maar ook zonder die namen was Modern Emotions een steengoed album geweest.
Na het instrumentale en spannende ‘Dance With The Corpse Bride’ volgt het titelnummer, dat gelijk al de eerste voltreffer is. De stevige riffs worden hierin mooi afgewisseld met rustigere stukken waarin de stem van Meijer alle ruimte krijgt. De man zorgt hier gelijk al voor kippenvel. Na dit prima begin zakt het album nergens in en wordt je de fraaie tracks in gezogen.
De instrumentale tracks ‘Rebecca’ en ‘Powerture’ laten horen wat een begenadigd gitarist Van der Weijden is. Het mooiste is echter voor het laatste bewaard; ‘The Brave’ duurt zeven minuten en bevat een mooie solo van Henshall, waarna de band het bekwaam afmaakt. Het is een mooi einde van een fraai album dat het verdient om meer aandacht te krijgen.
Jimmie Vaughan - The Pleasure`s All MineEen nieuw album van Jimmie Vaughan is altijd een feestje. De broer van...
The Bills - Til The Blues Have Gone Dat misère de basis vormt voor de meest intense kunstuitingen hoef je een...