2007-07-25
De band: Nóg zo’n “The” bandje. Nóg een Myspace bandje. Nóg een bandje met Clash-mentaliteit. Wéér jonge straatschoffies, á la Artic Monkeys, met energieke, recht toe-rechtaan rock. Wéér die volumeknop open en gaan. Wéér “The Next Big Thing”. Wéér de nieuwe Oasis, de nieuwe Blur, de nieuwe Arctic Monkeys, de nieuwe Jam, de nieuwe Whatever. De kritiek: Wéér in één keer nummer 1 in England. Wéér een festivalhype (headliner Pukkelpop & Reading). Wéér alleen maar lovend. Wéér een band die “nog niet zijn stijl helemaal gevonden heeft, maar zeker de moeite waard” is.
De teksten: Wéér een beschrijving van een doorsnee Engelse stad zonder noemenswaardige gebeurtenissen, wéér meisjes, wéér bol van de clichés.
De muziek: Wéér technisch gemiddelde, energieke mix van puberzweet met eenvoudige akkoorden. Uptempo muziek. Energiek.
Wat is dan het verschil met de vorige bands in dit uitgemolken en nu toch hopelijk wel bijna droge genre?
Zanger Tom Clarke zingt hoger, wat brutaler en korter dan de meeste bandjes, waardoor de band meer als The Knack klinkt op bijvoorbeeld het nummer ‘Had Enough’. De muziek is net wat dansbaarder dan de gemiddelde Britse tegenhanger. De jongens van The Enemy zijn net wat lelijker dan de gemiddelde Britpop en de teksten zijn net wat slechter dan gemiddeld. De composities zijn net wat magerder.
Is dan alles slecht?
Niet alles hoeft vernieuwend te zijn. The Enemy gooide hoge ogen op London Calling dit jaar, komt live goed uit de verf en heeft vast nog wel een tijdje om zich te ontwikkelen. Voor nu: Meer van hetzelfde. Voor straks: Misschien de moeite waard.
Bleed The Dream - Killer InsideHet intro ‘Voices’, de albumhoes, de bandnaam en de titels van nummers geven...
Kelly Clarkson - My December Na haar doorbraak, na het winnen van American Idol , is de carrière van...