2021-02-22
Diegene die wel eens door Frankrijk heeft gereisd, zal bekend zijn met de verkeersborden waar de plaatsnaam zowel in het Frans als in een andere taal (eronder) staat. Zo ook in Occitanië, een gebied in het zuid-oosten iets onder de stad Limoges. Zij hebben een eigen taal, het Occitaans, wat ook gesproken wordt in kleine aangrenzende gebieden in Spanje en Italië. In totaal zijn er ongeveer 3,7 miljoen mensen die het als hun moedertaal beschouwen. Binnen het Franse deelgebied Corrèze ligt het dorpje Saint Salvadour, waar zes jeugdvrienden deze Occitano-Romaanse taal weer tot leven brengen.Zij doen dat geheel op eigen wijze. Als San Salvador (slim gevonden!) zingen zij een zelfverzonnen ’polyphonie corrézienne’: een samenzang, waarbij alleen twee bastrommels, een tamboerijn en handgeklap dienst doen als begeleiding. Zij putten uit de Occitaanse a-capella (folk)traditie, die in de twaalfde eeuw is ontstaan. Maar om te zeggen dat zij die oppoetsen is een understatement. Hun eerdere, niet doorgezette, pogingen tot punkrock betaalt zich hier terug. Alle nummers op La Grande Folie hebben een drive, waarbij de stuwende energie van tribal trance, techno, math- en punkrock naar voren komt. Je kunt je voorstellen dat deze muziek een volledige zaal kan hypnotiseren en aan het dansen krijgt.
Gabriel Durif (tamboerijn), Eva Durif (handklap), Thibault Chaumeil (bastrommel), Marion Lherbeil (bastrommel), Laure Nonique Desvergnes (handklap) en Sylvestre Nonique Desvergnes (bekkens, basdrum) weten hun zang om te zetten in een ritmisch instrument, die regelmatig als een klap in je gezicht voelt. Zo komt de samenzang op ‘La Grande Folie’ zelfs agressief over.
Ook al blijft de kracht van de nummers je bij, het album bevat veel lange nummers en sommigen zijn gewoonweg te lang. Zo wordt het woord “capitani” op het veertien minuten lange ’La Liseta’ zo vaak en op zo veel verschillende wijzen overgebracht, dat het begint te irriteren. Het resultaat is dat je hoopt je dat deze marteling snel ophoudt. Op ‘Enfans De La Campagna’ daarentegen gaat de groep in negen minuten helemaal los, en zij laten ons horen wat ze allemaal wel niet kunnen. De samenzang, de tegenzang, de percussie: alles klopt hier - het is niet voor niets het beste nummer op het album.
Het is even wennen, zes jonge muzikanten die de longen uit hun lijf schreeuwen met alleen enkele percussie-instrumenten ter hand. De kracht die hieruit spreekt is iets wat je gehoord moet hebben om het te kunnen geloven. Pas dan is het wel voorstellen dat zij een groep toehoorders omver zullen blazen. Desondanks blijft dit album eentje die je niet al te vaak zult opzetten.
Samantha Martin & Delta Sugar - The Reckless OneZe had al een enorme reeks aan optredens achter de rug en ook de nodige...
Szabadság - Ellis Island Als je je verdiept in de geschiedenis van het Joodse volk, en met name hun...