2021-01-21
Even terugspoelen in de tijd? Laten we naar 2011 gaan, als Red City Radio ten tonele verschijnt met hun eerste plaat. The Dangers Of Standing Still is een dertien in een dozijn punkrockplaat, met teveel whisky op de stemmen, een onbezonnen tempo en de gelaagdheid van een post-it. Tenzij je heel goed luistert: alleen dan merk je dat er stiekem best goed is nagedacht over de akkoordenwisselingen en de samenzang. Maar het had niemand verbaasd als dit debuut had geleid tot een bestaan in een van de zijkamertjes van de scene. Iets wat tien jaar laten onvoorstelbaar zou moeten zijn, al is Red City Radio nog altijd geen headliner. Dat zouden ze dankzij hun nieuwe plaat Paradise wel moeten zijn. Want dat is een groots werk, wat alleen tekortschiet voor een tien met een griffel door een ietwat leeglopend einde.
De grap is dat de mannen namelijk precies hebben geconserveerd wat goed was aan hun eerste schreden. De samenzang is subliem, zeker voor punkrock. De akkoordenschema’s zijn niet direct vernuftig, maar wel precies goed gekozen. De baslijnen maken het geheel dansbaarder, de stevige toevoeging van een orgel is briljant en de gitaarloopjes in de achtergrond maken het geheel heerlijk dynamisch. En die zang? Misschien is whisky uit de gratie geraakt, maar het zou ook wel eens kunnen schelen dat mede-frontman Paul Gendley in 2014 opkraste en zo de weg vrijgaf voor het wat gebalanceerder stemgeluid van Garrett Dale.
Tracks als ‘Baby Of The Year’, ‘Young, Beautiful & Broke’ en titeltrack ‘Paradise’ zouden instant pareltjes mogen zijn bij een groter publiek dan dat vooralsnog bereikt wordt door de mannen. Opzwepend, maar toch gebalanceerd. Catchy, maar niet weeïg. Met name ‘Paradise’ is een episch werk van ruim vijfeneenhalve minuut waarin het schema van couplet-refrein-etcetera rucksichtslos wordt losgelaten en alle ruimte wordt geboden voor solo’s, opbouw en een prima tekst over de gemengde gevoelens die horen bij het loslaten van de plek waar je vandaan komt.
Deze toptracks zijn omlijst door zeker niet misselijke andere nummers. Soms wat langzamer, zoals ‘100.000 Candles’ en soms sneller zoals ‘Love A Liar’. De laatste drie tracks van het album zijn echter net van iets minder kwaliteit. Nu ligt de lat hoog, dus we mogen niet te veel klagen. Bovendien is afsluiter ‘Gutterland’ wel een lekkere blast at the end.
Voor een perfecte plaat is het niet genoeg. Maar oei oei oei wat scheelt het weinig.
The Hold Steady - Open Door Policy The Hold Steady is een folky (punk)rockband met de speciale gave om...
156/Silence - Irrational Pull 156/Silence is pas sinds 2015 bezig en weet deze hardcore/metal-formatie nu...