2021-02-20
The Hold Steady is een folky (punk)rockband met de speciale gave om werelden, locaties en personages neer te zetten zoals weinig bands dat doen. Met bijna twintig jaar op de teller hebben ze hier hun eigen ding van weten te maken, wat het moeilijk maakt een vergelijking te trekken. Sterker nog, er zijn genoeg muzikanten die hier overduidelijk inspiratie uit halen, om Frank Turner en The Smith Street Band maar even te noemen. Met zeven albums op zak en ‘still going strong’, brengen ze album nummer acht uit genaamd Open Door Policy. Volgens frontman Craig Finn hun meest muzikaal uitgebreide plaat. En daar heeft hij een goed punt te pakken. Daar waar vorige albums muzikaal gezien meer (punk)rockspirit bevatte, doet dit album het wat rustiger aan. Er zit geen urgentie in de muziek, als geheel voelt het wat meer laidback aan, terwijl er meer lagen in de muziek verweven zijn. Ze nemen hun tijd met de liedjes waardoor het meer ademend geheel aanvoelt. En toch heeft dit album gevoelsmatig een wat donkerder randje en omvat het meer de essentie van genres als country en blues. Iets wat bijvoorbeeld goed naar voren komt in ‘Hanover Camera’ of de bonustrack ‘Parade Days’.
Een letterlijke en figuurlijke keyplayer hierin blijkt toetsenist Franz Nicolay te zijn. De beste man is er een tijdje tussenuit geweest, maar kwam in 2019 terug voor het album Thrashing Thru The Passion. Een album waarbij ze, na een kleine omweg met Heaven Is Whenever en Teeth Dreams, zichzelf weer hervonden hebben. Deze ontwikkeling zet zich op dit album voort, waarbij er meer accent op het toetsenspel ligt, maar muzikale passages en laagjes.
Het album was al geschreven en grotendeels opgenomen voordat de coronapandemie in 2020 losbarstte. Ze bleken een vooruitziende blik te hebben, want alle onderwerpen en thema’s die bezongen worden, kwamen aan de orde in 2020. Macht, weelde, mentale gezondheid, technologie, kapitalisme en overleving. Het komt stuk voor stuk voorbij in de ondertussen bekende schrijf- en zingstijl van frontman Craig Finn. Datgene wat de band onderscheid van de rest.
Typerend is nog altijd de manier waarop hij zijn teksten in de derde persoon schrijft. Daar is niets in veranderd en zal niets in veranderen. Ieder nummer is een verhaal op zich zelf, maar er zijn locaties en personage die terugkomen. Zo creëert hij een eigen universum voor zijn liedjes. Liedjes die overigens over het algemeen eerder gaan over de kater van de volgende dag in plaats van over het feestje zelf.
Consistent blijft eveneens zijn manier van zingen. Een typische manier die net iets te melodisch is voor spoken word, maar toch weer te “praterig” om te bestempelen als zingen. Op dat gebied weten de fans ondertussen wel wat ze kunnen verwachten van de band. Dat geldt wederom voor Open Door Policy, met een wederom een muzikale twist.
Normandie - Dark & Beautiful SecretsHet Zweedse alternative rocktrio Normandie heeft alles in zijn mars om in...
Red City Radio - Paradise Even terugspoelen in de tijd? Laten we naar 2011 gaan, als Red City Radio...