2021-02-16
Post-punk blijft een bijzonder genre dat bijzondere bands voort spuwt. Wat dit soort bands tekent is dat ze zich bedienen van instrumentatie met minimale tempo- en akkoordenwisselingen. Vaak ook getekend door een zang die hetzelfde tempo en akkoord hanteert. De één vindt het eentonig, de ander juist betoverend. Het Britse TV Priest doet het net ietsje anders. Uppers is het debuutalbum van deze vier mannen, waarbij ze wel iets weg hebben van een light-versie van Pissed Jeans. Dat belooft wat.Daar mag dan wel meteen de kanttekening bij gemaakt worden dat het pittig is om dit soort muziek naar hetzelfde intense en absurde niveau van Pissed Jeans te tillen. TV Priest doet goed zijn best. Ze behelpen zich met een bijna machinale instrumentatie á la post-punk, waarbij de riff uit de intro vaak het complete nummer is. Hetzelfde geldt voor het drumtempo, dat weinig wisselt. En toch weet TV Priest hier op subtiele wijze toch net iets meer variatie in te gooien, zonder de post-punkroots te verloochenen.
Soms zetten ze een extra tandje bij voor extra intensiteit of onderstreping van een refrein. Wat ze bijvoorbeeld doen bij lead-single ‘Press Gang’ of het opvolgende ‘Leg Room’, waar de gitaar op momenten wegvalt. Soms gaat het gitaarspel volledig in tegen wat qua melodie als mooi geacht wordt, zoals in ‘Slideshow’. Of ze gaan juist voor ambient met een track als ‘History Week’ of ‘the ref’, voor de variatie.
Wat in het voordeel van de band werkt is de zang van frontman Charlie Drinkwater. Op een bijna nonchalante en laconieke wijze komen zijn teksten eruit als een soort van spreek-zang, waardoor het soms wat weg heeft van spoken word. Hierdoor vervagen de lijntjes met refreintjes zoals in ‘Journal Of A Plague Year’. Overigens geschreven vóór corona.
Daarnaast zijn het songteksten die opvallen. Zo heeft ‘Decoration’ op het eerste gehoor absurde teksten als ”I’ve have never seen a dog do what that dog does, and you’re through to the next round”, dat dan op ietwat nonchalante wijze wordt gezongen. Een nummer dat wordt ondersteund door een net zo absurde videoclip waar geen touw aan vast te knopen is. Het kan alles betekenen, maar misschien juist ook helemaal niks. ”It’s all just decoration”, zingt hij.
Het album sluit af met het zeven minuten durende nummer ‘Saintless’, wat een ode aan zijn vrouw en kinderen blijkt te zijn. “This world is dark, with saintless few, so guard your love, but give it too”, zingt Drinkwater, terwijl het nummer zich voortstuwt met pulserend basloopje en galmende zang. Het is een sterke en solide afsluiting van een album dat voor de rest moeite heeft om de aandacht vast te houden.
Wat in eerste instantie juist de charme lijkt te zijn van de band, gaat na enkele nummers toch tegen ze werken. Het machinale van de instrumentatie, de laconieke en nonchalante zang van de frontman, het zorgt ervoor dat het album meer eentonig is dan ze eigenlijk willen zijn. In dat opzicht is Uppers wel een echt post-punkalbum geworden, in de traditionele zin van het woord.
Sarin - You Can`t Go Back Sarin is een vierkoppige Canadese band die zich laat bestempelen als...
Normandie - Dark & Beautiful Secrets Het Zweedse alternative rocktrio Normandie heeft alles in zijn mars om in...