2021-02-08
Onlangs verklaarde muzikant en radiogrootheid Henk Westbroek, niet bepaald een kleine jongen in de Nederlandse popwereld, op welke elementen een liedje, in zijn ogen, moet worden beoordeeld. Een liedje bestaat volgens Westbroek uit de essentiële elementen ritme, melodie, harmonie en klankkleur of sound. De uitspraken waren niet alleen informatief bedoeld, maar ook als sneer naar het grootste gedeelte van het recensentenkorps wat het land rijk is, aangezien die nogal de neiging heeft om dit consequent over het hoofd te zien. Niets menselijks is ondergetekende vreemd, dus vanaf deze plaats oprechte excuses voor de keren dat dit niet voldoende aan bod kwam in recensies van mijn hand. Laten we het dan voor het minialbum van Inge Van Calkar weer eens goed aanpakken.Ooit vormde Van Calkar samen met Sanne Hans een band, die om allerlei redenen uit elkaar viel. Voor Hans pakte dit bijzonder goed uit. Voor Van Calkar bleef het ondanks allerlei pogingen, vooral rommelen in de marge. Toch komt de ommekeer wanneer Van Calkar haar kleine singer-songwriterliedjes verruilt voor zorgvuldig in elkaar geknutselde uptempo popliedjes. Reset wordt in 2018 de start voor de nieuwe koers, die Van Calkar de bijnaam “De Kylie Minogue van Groningen” opleverde. Nu blijft Reset verre van het gladde werk van de Australische, maar het uiterst dansbare, catchy en radiovriendelijke hoor je zeker terug.
In de zomer van 2019 schopt ‘Touchdown’, opener van Full Color, het op NPO Radio 2 tot TopSong. En als ware het een statement, klinkt Van Calkar hier als Kylie Minogue. Een uitermate dansbaar ritme vormt de basis voor een elektronisch geluid dat wordt opgebouwd rond synthesizerklanken. De zang van Van Calkar zwemt hier grotendeels soepel en speels doorheen, terwijl een elektrische gitaar voor contrast zorgt. Contrast is ook precies waar het opvolgende en eveneens goed opgepikte ‘The Ocean Never Ends’ in uitblinkt. Op een drumbeat en baslijn, die doen denken aan ‘A Forest’, vind je in tegenstelling tot die klassieker geen onheilspellend geluid, maar een harmonie van een galmende synthesizerklanken en dito zang. Het vormt een melancholisch samenspel dat voor een dromerige sound zorgt en bovendien een intelligente oorwurm oplevert. Dat geldt ook voor Discostamper ‘Get Out Of My Way’, wat opvalt door de schreeuwerige zang en de lompe drums in het refrein.
Waar het grootste deel van de zes tracks op Full Color dansbare elementen bezit, gaat het gas er flink vanaf op ‘The Iceman’. Er wordt teruggegrepen naar een breekbare, bijna triphopachtige sound, waarbij het vooral draait om de mooie wisselwerking tussen de beheerste dromerige zang en een deken van synth- en electroklanken. Full Color sluit speels af met ‘Spinning Around’ dat je met een stuiterend ritme en een typische 90`s sound nog eens in beweging schopt.
Wanneer je net als ondergetekende een zwak hebt voor zorgvuldig in elkaar gestoken popliedjes met melodielijnen die lekker in het gehoor liggen, mag je Full Color niet missen. Het kan haast niet anders dan dat Inge van Calkar met deze nieuwe sound definitief de stap naar het grote publiek heeft gezet.
Barcelona Gipsy balKan Orchestra - Nova EraWanneer je je album Nova Era noemt, dan ga je er vanuit dat het Spaanse...
Sarin - You Can`t Go Back Sarin is een vierkoppige Canadese band die zich laat bestempelen als...