2021-03-10
Italië heeft de liedkunst hoog in het vaandel. Niet voor niets vond onlangs alweer de 71e editie van het legendarische songfestival van San Remo plaats. Inderdaad, dat songfestival waar Zlatan Ibrahimović act de précense gaf. Wat kan die man voetballen, he? Het songfestival is van grote waarde voor de muziektraditie van Italië. Dat blijkt uit de grote namen die via het festival uiteindelijk (inter)nationaal doorbreken. Laura Pausini, Eros Ramazotti en Andrea Bocceli, om er een paar te noemen. En dan heeft Italië ook nog grootheden als Ivano Fossati, Paolo Conte, Zucchero en Riccardo Cocciante.
Umberto Vitiello zou zo mee moeten kunnen in dat rijtje. Zoals het hoort zingt Vitiello geen liedjes, hij vertelt verhalen. Verhalen die hij al ruim dertig jaar verzamelt. De zanger, schrijver, multi-instrumentalist en componist haalt zijn inspiratie uit het vele reizen naar naast de mediterrane landen ook Afrika, de Antillen en Brazilië. Die invloeden hoor je constant terug op L’Ultimo Sogno Blu, dat eind vorig jaar verscheen. Hierdoor klinkt het album verfrissend, divers en toch ook vertrouwd voor de liefhebber van de Italiaanse liedkunst.
De verhalen die Vitiello voor het album verzamelde bestonden soms al heel lang. Om het album, bestaande uit een dozijn liedjes, als een geheel te laten klinken, besloot Vitiello de oudere liedjes wat naar het heden te halen, terwijl andere oudere liedjes de tand des tijds moeiteloos hadden doorstaan. Dat het op L ‘Ultimo Sogno Blu niet opvalt hoe oud een liedje is, betekent dat Vitiello in die opzet is geslaagd.
Toch is een van de hoogtepunten de titeltrack. Zo`n schitterend liedje dat volledig binnen de Italiaanse liedkunst past. Het ademt rust en herbergt de kenmerkende mijmering en romantiek. Maar tegen het einde is daar ineens een improvisatie die wat doet denken aan de sfeer van de hit ‘L’ Ombelico Del Mondo’ van de Jovanotti, die midden jaren negentig wereldmuziek combineerde met zijn rapkunsten. Op het opvolgende, serene ‘Nosso Rio’ klinken al meer Latijnse klanken, zoals die van de handpan, waarna we op ‘Vampiro Pentito’ volledig in Latijns Amerika aankomen. Mede door het geluid van de viersnarige cavaquinho, veel gebruikt bij de samba-pagode, waan je je in Brazilië en hiermee komt Vitiello zo overtuigend voor de dag, dat ‘Vampiro Pentito’ niet zou misstaan bij de Cubanen van Buena Vista Social Club.
Op ‘Sulla Rotta Del Mum’ brengt de zwoele bossanova je bij een zonsondergang aan de Braziliaanse kust. Waarna je op het opvolgende ‘Yewandé Ya’, mede door de Kora en de Tama, West-Afrika in geslingerd wordt. Daarnaast valt de lome reggae van ‘Boja Boja’ positief op. Met ‘Maigalé’ wordt het album afgesloten zoals het begon op ‘A Ritrovare Il Tempo’, met de typisch Italiaanse liefdevolle mijmering, al laat het kinderkoortje je gedachten toch weer naar West-Afrika afglijden.
Dat de totstandkoming van L’Ultimo Sogno Blu dertig jaar bestrijkt, maakt dat de liedjes tot volle wasdom zijn gekomen. Dit maakt dat je graag meer zou horen van Vitiello. Het is te hopen dat hij in die dertig jaar nog meer materiaal heeft verzameld.
Blue Sands - Flowers Made Of ClayZou het niet lekker zijn als je je naam naar je stemming kon aanpassen? Of...
Barcelona Gipsy balKan Orchestra - Nova Era Wanneer je je album Nova Era noemt, dan ga je er vanuit dat het Spaanse...