Blanck Mass - In Ferneaux Recensie op Podiuminfo

2021-04-01 Het komt zelden voor dat een album je zo bij de strot grijpt, zonder dat je goed uit kunt leggen waarom. Het vijfde album van Benjamin John Power in de gedaante van Blanck Mass is zo’n album. Op In Ferneaux laat hij alle bombast van zijn eerdere werk - en dat van zijn band Fuck Buttons - los om zich van een hele kwetsbare kant te laten zien. Hij neemt ons mee op een nostalgische reis, met behulp van vijftig tot zestig eigen sound recordings die hij de afgelopen tien jaar gemaakt heeft. De eenzaamheid van de lockdown bood hem de gelegenheid om stukjes van zijn eigen verleden op te snuiven - niet door geuren, maar door klanken.

In de tijd dat hij het album opnam, verloor hij zowel zijn vader als zijn mentor Andrew Weatherall die als engineer hielp het Tarot Sport album klank te geven. Denk nou niet dat dit een rouwalbum geworden is; het is eerder een muzikaal document van onze huidige tijdgeest in twee fasen. Het kenmerkende geluid van Blanck Mass is zeker aanwezig: de afwisseling van zowel ambient als doordringende electro-industriële beats maken dat je geen enkel moment zijn muziek naar de achtergrond kunt verdringen.

‘Phase I’ start met een positief klinkende synthesizer die het nummer arpeggio opbouwt. Als na vier en een halve minuut de drums naar binnen slaan, ben je al niet eens meer verrast. Dit zat er aan te komen en voelt gek genoeg zelfs als een opluchting. Het is maar van korte duur en de voorgeprogrammeerde syntheziser brengt ons in een kleine jachthaven (het geluid van klapperende masten en meeuwen verraden zijn locatie). Halverwege combineert hij twee elementen: vuur vanuit het eiland Orkney met het water vanuit verschillende scheepsdokken, om uiteindelijk te komen tot een helend harpgeluid.

Feedback en distortion eisen de hoofdrol op in ‘Phase II’, al is er ook ruimte voor een prachtige pianostuk. De compositie begint echter met enige minuten van onheilspellende drone, gevolgd door een rustgevende synthesizer. Deze wordt al snel onderbroken door een gillende menigte, waarbij verstomde percussie de paniek opvoert. Hierna volgt het centrale thema van het album: een opgenomen gesprek van een toevallige ontmoeting tijdens een wandeling in de straten van San Francisco. “You don’t know how to handle the misery on the way to the blessing.” wordt hem voorgehouden. Dat raakt bij Blanck Mass nog steeds een gevoelige snaar: zonder dat gesprek zou dit album niet zo gemaakt zijn, beweert hij.

In Ferneaux is een abstract album, waarbij Blanck Mass de opgenomen geluiden zo natuurlijk mogelijk laat overkomen en zijn eigen composities er gelaagd worden ingebracht. De titel refereert naar Dante’s Goddelijke Komedie; zie Blanck Mass hier als als Vergillius die ons rondleidt in de door hem gecreëerde landschappen, vrij ter onzer interpretatie. De een zal het als muzikale chaos beleven, de ander als een waanzinnig mooi schilderij vol met klankbeelden. Het is een ideale plaat om in je eentje tijdens een wandeling op de koptelefoon te beluisteren en met de verlenging van de avondklok kun je gerust nog een blokje om.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:Blanck Mass Label:Konkurrent