2021-04-16
De sfeer van Distractions, het dertiende studioalbum van Tindersticks, is een stuk somberder dan het jaar daarvoor verschenen No Treasure But Hope. De roze bril die zanger Stuart Staples toen nog op had, resulteerde in bitterzoete liedjes waar dankbaarheid in doorklonk. Het huidige album klinkt onheilspellender. Het optimisme is verdrongen door een lichte wanhoop. Daarmee sluit het meer aan bij het eerdere werk. En blijkt No Treasure But Hope een buitenbeentje te zijn.Het is vooral de instrumentatie die de sfeer van Distractions bepaalt. Het drumstel is vervangen door de pretentieloze sound van een ritmebox. In combinatie met de monotone baspartijen, die beïnvloed lijken door het werk van Andy McCluskey (OMD), klinkt de ritmesectie strakker en killer. De piano die voorheen bepalend was voor de klank, is nu vervangen door klassieke synthesizers als de JUNO 6 en DX7 en zelfs een Mellotron. De muzikale ondersteuning is spaarzamer en dat maakt de songs opener. En toch klinkt het album als Tindersticks. Zelfs als drie van de zeven songs covers zijn van uiteenlopende artiesten als Neil Young (folk), Dory Previn (seventies singer-songwriter) en Television Personalities (eighties post-punk).
Dat komt natuurlijk doordat Tindersticks gedefinieerd wordt door de stem van Stuart Staples en zijn zangstijl. Wat dat betreft wordt er volop uit het vertrouwde vat getapt. Wie goed luistert naar de laatste paar albums hoort wel dat Staples’ stem verandert. Hij klinkt steeds brozer en kwetsbaarder. Sommige lettergrepen lijken wel krachteloos te worden als hij heel zacht zingt. Hij gebruikt zijn stem steeds meer als een instrument, wat de verstaanbaarheid van de teksten niet altijd ten goede komt. Maar hij weet hoe hij emoties kan oproepen. Zo voel je de pijn van het gemis in ‘I Imagine You’. Zelfs als hij in ‘Tue-moi’ met zijn steenkolen Frans zingt over de dood, laat dat je niet onberoerd. En de eindeloos herhaalde zin ”Can’t stop the fadin’” op opener ‘Man Alone (Can’t Stop The Fadin’)’ geeft het gevoel van een angstige koortsdroom.
Het werk van Staples is beschouwend. Wie oud wordt, ontkomt niet aan zijn portie leed. Dat maakt ook dat je je zegeningen kunt tellen. Wat dat betreft zijn er duidelijke paralellen met de fase waarin Nick Cave zit. Maar die is – ondanks dat hij acht jaar ouder is – beter bij stem en zijn dramatiek is meeslepender. Welbeschouwd drijft Distractions eigenlijk maar op twee kurken; de sterke opener en de mooie afsluiter ‘The Bough Bends’. Samen zijn die goed voor bijna de helft van de speeltijd van het hele album. Van de vijf overblijvende tracks zijn er drie covers. Daarmee is de creativiteit van dit album minimaal. Alles bij elkaar genomen resulteert dat in een album dat zich het best laat kwalificeren met de veelzeggende uitdrukking ‘prima’.
Bell Orchestre - House MusicHang een royaal huis in het rustieke Vermont vol met opnameapparatuur. Sluit...
Brijean - Feelings Nederland is eigenlijk veel te koud voor de muziek van Brijean . Al bij de...