2021-06-23
Met een oeuvre van acht albums heeft de Duitse band The Notwist inmiddels een overvloed aan ervaring. Iets wat zeker hoorbaar is op Vertigo Days. Het fijne is dat de mannen hun ervaring niet gebruiken om ‘oud en vertrouwd’ te klinken, maar juist om te experimenteren. Er is dan ook weinig van de post-hardcore sound, waarmee de band in 1989 begon, overgebleven. Het is deze ontwikkeling die er voor zorgt dat The Notwist interessant blijft: van post-hardcore, via indie rock, naar het huidige geluid op waar steeds meer electronica hoorbaar aanwezig is. Vertigo Days klinkt als een reis, of is de term trip hier toepasselijker? De mannen laten je hoe dan ook iets beleven.Wat opvalt is dat Vertigo Days ontzettend veelzijdig en divers is, maar tegelijkertijd ook een zo fijn samenhangend geheel vormt. De mannen werken op Vertigo Days regelmatig samen met gastmuzikanten, maar in plaats van dat zij het geluid van The Notwist drastisch veranderen, lijken zij eerder een waardige toevoeging aan het al zeer rijke geluid van de band te zijn. Op ‘Ship’ zorgen de vocalen van de Japanse Saya voor een vrouwelijke twist met haar stemgeluid dat haaks op de ingetogen en melancholische vocalen van zanger Markus Acher staat. Door de samenwerking onderscheidt de track zich, maar qua sfeer past het nog altijd perfect op dit album.
Mochten we het gehoor vervangen voor zicht, dan zou Vertigo Days een reis zijn waarbij je je ogen uit kijkt. Men gaat van een mysterieuze, en enigszins ondefinieerbare opener naar ‘Into Love/Stars’, een track die rustig begint maar halverwege tot een grootste energieke uitbarsting komt. De meeste tracks ademen weliswaar dezelfde energie, maar ondanks het ontbreken van een flinke uitpakker, heeft de band de veelzijdigheid op andere manieren toegevoegd aan dit album. ‘Into The Ice Age’ krijgt een haast hypnotiserende werking door een gitaarriffje terwijl ‘Ghost’ dezelfde sfeer ademt maar dan veroorzaakt door andere instrumenten. Ook wordt er afgeweken van de typische songstructuur. En met de gecompliceerde gelaagdheid laten de mannen horen tot heel wat in staat te zijn. Tegelijkertijd zorgt het er voor dat de muziek niet altijd even toegankelijk is, maar dit houdt de luisteraar scherp. Vertigo Days is zowel kleurrijk als melancholisch, zowel rijk als ingetogen, zowel sterk als gevoelig. Uiteindelijk is het een album waarop nergens sprake is van ’a dull moment’. De band heeft zijn best gedaan om een bijzonder verhaal te vertellen, en als luisteraar blijf je dan ook aan de lippen van The Notwist hangen.
Alan Vega - MutatorAls er een hiernamaals is, dan zit Alan Bermowitz zich waarschijnlijk te...
Flock Of Dimes - Head Of Roses Ben je van plan om een lome, beetje druggy zomer te gaan beleven? Mooi, dan...