2021-05-20
Het heeft Lael Neale zes jaar gekost om een opvolger voor haar debuutalbum te maken en dat komt vooral door haar lange zoektocht naar muzikale eenvoud. Veel singer-songwriters zouden in zo’n geval terugvallen op de gitaar of piano, maar de Amerikaanse artiest kwam er telkens niet uit met die instrumenten. Uiteindelijk bleek de Omnichord, een curieus ogende synthesizer uit de jaren tachtig, de sleutel tot succes. Het Suzuki-product wordt door veel artiesten gebruikt om liedjes mee te schrijven (we noemen slechts U2, David Bowie en Cindy Lauper), alleen hoor je hem zelden terug als hoofdmoot van de compositie. Op Acquainted With Night is dat wel het geval.Het album wordt gedomineerd door de warme orgelklanken en ingeblikte ritmes die de Omnichord voortbrengt, spaarzaam aangevuld met gitaar, piano en een fluit. De liedjes zijn verder voorzien van de kenmerkende achtergrondruis van een plaat die is opgenomen met een viersporenrecorder in de slaapkamer van de muzikant. De heldere en op de voorgrond gemixte stem van Neale houdt het geheel in balans, wat met een constant dreigende overdaad aan orgeltonen ook geen overbodige luxe is. Een ander gevolg is dat de teksten goed verstaanbaar zijn.
Neale zingt op zeer directe wijze over thema’s als eenzaamheid, verlangen en de grote vragen des levens. Soms klinkt dat pijnlijk, zoals in ‘Every Star Shivers In The Dark’: ”Shaping the clay in the dark pre-dawn / God made man to love someone / Why can't I love someone? / Why can't I love someone? / I'd like to love someone”. In een andere nummer, ‘Sliding Doors & Warm Summer Roses’, laat ze een ex-geliefde onverbloemd weten dat ze hem niet nodig heeft: ”And I’m never lonesome / I’m never lonesome”. Al kan de herhaling ook het tegendeel suggereren.
Toch is ‘Acquainted With Night’ eerder een melancholisch album met hoop op betere tijden dan een regelrechte treurplaat. Vooral in de meer uptempo nummers ‘For No One For Now’ en ‘Some Sunny Day’ breekt de zon (letterlijk) door, zowel in muzikaal als tekstueel opzicht. Daarnaast klinken Grote Vragen als ”What will I do? / Who will I be?” (in White Wings) zo alledaags, dat je er echt geen zwaar gemoed voor hoeft te hebben om die te stellen. Het vele jaren zwoegen van Neale heeft een fraaie en evenwichtige plaat opgeleverd, een perfecte soundtrack bovendien voor een koude lente die maar niet lijkt te willen overgaan in een aangename voorzomer.
John Carpenter - John Carpenter`s Lost Themes III: Alive And DeathWe kennen John Carpenter natuurlijk allemaal als de master of horror . Hij...
Citizen - Life In Your Glass World Ondanks dat de Amerikaanse band Citizen al zo’n tien jaar aan hun weg...