Het relaxte ‘I Got This Down’ en het old-school elektro-nummer ‘It’s The Beat’ doen het ongetwijfeld goed in een hippe winkel of trendy café, maar zijn als dansvloermateriaal eenvoudigweg iets te soft. ‘Hustler’ en het freaky ‘Tits & Acid’ zijn wel weer echte floorfillers en zijn ook compositorisch een pak spannender dan de voorgaande tracks. Met het zweverige, niet echt boeiende, ‘I Believe’ (waarin Simon Lord, destijds zanger van Simian, zijn oud-collega’s weer even komt vergezellen) zakt het korte maar krachtige dansfeestje weer in als een plumpudding. Het opzwepende ‘Hotdog’ zal de dansvloer echter weer snel doen vollopen. Maar dan is de koek ook wel echt op. Het saaie ‘Wooden’, het cheesy new rave vehikel ‘Love’ (dat eigenlijk niets meer dan een slap aftreksel van een van de mindere songs van The Rapture is) en de nietszeggende afsluiter ‘Scott’ doen de tent vroegtijdig leeglopen.
Jammer. Een afscheiding van een van de spannendere rockbandjes van een paar jaar terug, die als DJ’s de dansvloer al een aantal jaren ogenschijnlijk moeiteloos in vuur en vlam krijgen, weten op plaat, met enkel eigen composities, slechts bij vlagen echt te overtuigen. Wisselvalligheid troef op Attack Decay Sustain Release.
Crowded House - Time on EarthEasy-listening, zoals babyboomers deze muziek hoogstwaarschijnlijk noemen....
Turbonegro - Retox Onder het kopje rare band, of op zijn minst merkwaardige bands vinden wij...