Sleaford Mods - Spare Ribs Recensie op Podiuminfo

2021-05-05 Diegenen die een uitstapje naar de overkant van het kanaal verlangen, kunnen hun hart ophalen met het nieuwe album van Sleaford Mods. De fish & chips druipt er vanaf, of Spare Ribs in dit geval. Op hun elfde album (het zesde als dit duo) verwoorden zanger Jason Williamson en muzikant Andrew Fearn hun visie op het hedendaagse Engeland. Onmiskenbaar met het accent uit de East Midlands en onder minimale, maar briljant geprogrammeerde, beats.

Hun frustratie met de conservatieve regering steken zij niet onder stoelen of banken. Het begint al direct op ‘The New Brick’ (“We’re all so Tory-tired and beaten by minds small” ) . Ook de in hun ogen personificatie van die regering - de manipulatieve ex-adviseur van de premier, Dominic Cummings- gaat over de knie in ‘Shortcummings’ (“He’s gonna mess himself so much/ But it’s all gonna come down hard”). Het meest politieke nummer is ‘Out There’, waar de band duidelijk maakt met “It ain’t the foreigners, ain’t the fucking COV “ dat de huidige regering de gewone man niet meer ziet staan. En met “Let’s get Brexit fucked by a horse’s penis until its misery splits” weet je ook direct hun standpunt over het vertrek uit de EU.

Collega’s uit de muziekwereld worden ook niet gespaard. Op ‘Nudge It’, met een bijdrage van Amy Taylor (Amyl and the Sniffers), vallen zij de band Idles aan. Zij beschouwen die als ‘class tourists’ die net doen alsof zij van een lagere klasse zijn om zo meer platen te kunnen verkopen (“stood outside a high rise trying to look like a gangster” ). In ‘Elocution’ vervolgen zij cynisch het gedrag van bands die hopen zo groot te worden, dat zij niet meer op hoeven te treden in kleine zaaltjes. Met het aanstekelijke “I wish I had the time to be a wanker just like you” kun je niet anders dan meeknikken.

Door een ernstige blessure, waardoor hij aan huis geluisterd bleef, kon Williamson terugkijken op zijn druilerige jeugd in het Thatcher-tijdperk. Vooral op ‘Fish Cakes’ geeft hij ons een blik op hoe het vroeger was, met "asbestos acorn trees hang high". Op ‘Mork n Mindy’ laat hij het aan Billy Nomates om aan te geven dat er niet veel veranderd is: “You go, too high, too low. It doesn’t make a difference /…/ the system won’t go” . Uiteindelijk worden wij allen gezien als ‘Spare Ribs’oftewel: “human lives are always expendable to the elites” .

Als Sleaford Mods de graadmeter is voor de gewone man uit het Verenigd Koninkrijk, dan valt er een hoop te klagen. Maar waarom klinkt het dan zo goed? Was hun vorige album All that Glue nog een compilatie van hun beste werk, dit is meer dan een waardige opvolger. Wel een disclaimer: het album zal voor diegene die de Engelse taal uit schoolboeken heeft geleerd lastig te volgen zijn. De straattaal, die zij hier bezigen zal anglofielen echter de vingers doen aflikken.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:Sleaford Mods Label:Rough Trade Records