2021-04-29
Na het uitkomen van To The Bone uit 2017 waren de discussies niet van de lucht. Zelfverklaarde progrock-kenners met geestvernauwing verweten Steven Wilson met tracks als ‘Permanating’ te veel op te schuiven naar de popmuziek en hun geliefde progrock te verloochenen. Inderdaad bracht de Engelsman meerdere popelelementen, vooral beïnvloed door de jaren tachtig, in de muziek. Amper nog waren er lang uitgesponnen progrock tracks te vinden, maar ondanks dat kreeg het album goede kritieken en haalde het prettige verkoopcijfers. Diegenen die het met dat album al moeilijk hadden gaan het bij beluisteren van The Future Bites nog een paar stapjes moeilijker krijgen, maar neem van uw nederig recensent aan dat even doorluisteren rijkelijk beloond gaat worden.Wilson gaat op The Future Bites verder dan op To The Bone en heeft nu ook nog eens invloeden uit de hedendaagse pop verwerkt in zijn muziek. In een interview heeft Wilson al eens laten vallen dat de laatste plaat van Billie Eilish hem bevalt en dat zullen we weten. Die heerlijke eigenwijsheid siert de man en het is toch ook gewoon fijn dat je niet telkens naar weer dezelfde plaat hoeft te luisteren. Er zijn al genoeg artiesten die dat doen. Daarbij, wanneer je alle projecten van Wilson op een rijtje zet kun je dit eigenlijk ook wel van hem verwachten.
The Future Bites heeft als thema de consumptiemaatschappij in al haar facetten en het is duidelijk dat Wilson daar een bloedhekel aan heeft. Hij verpakt die aanklacht in negen puike songs. Soms doet de muziek wel wat denken aan zijn beginjaren met Porcupine Tree, wat te horen is in ‘King Ghost’ en vooral de zweverige afsluiter ‘Count Of Unease’. Daarentegen is ’12 Things I Forgot’ een mooi liedje dat zo op elk willekeurig Blackfield album had kunnen staan.
‘Man Of The People’ is een door lome elektronica gedomineerde track die ook wel wat weg heeft van ‘Tears For Fears’. De dreiging in deze song maakt hem onweerstaanbaar. Ook hier hoor je Wilson af en toe zijn kopstem gebruiken, iets wat hij ook doet in floorfiller ‘Follower’ en helemaal in, met afstand de mooiste track op het album: ‘Personal Shopper’. Deze negen minuten lange song begint als een dreigend klinkende trance track en bevat daarnaast coupletten die aan iets van Roisin Murphy doen denken. Na een minuut of vijf wordt door ‘gast-prediker’ Sir Elton John een soort boodschappenlijstje met gebruiksvoorwerpen, die in onze luxueuze snobistische leventjes onmisbaar lijken, opgesomd, waarna de trance beat nog even tot het einde onvermoeibaar doorjakkert.
The Future Bites is maar een kort album, maar het zal de discussies rond de muziek van Steven Wilson alleen nog maar versterken. Daal af uit je progrock-torentje en probeer het album te waarderen op wat er op staat en dan kun je er niet omheen; Steven Wilson is er weer in geslaagd een aantal briljante songs bij elkaar te pennen. Natuurlijk zijn we nu al benieuwd welke invalshoeken hij op een volgend album gaat gebruiken. Steven Wilson is in dat opzicht heerlijk onberekenbaar.
Vast Countenance - Cohen Songs & StoriesHet is zeker niet voor het eerst en ook niet voor het laatst dat...
Grandbrothers - All The Unknown “No pianos were harmed during the process” vermeldt de binnenhoes van het...