2021-06-02
Het is mei en de herfst/winter lijken maar geen afscheid te willen nemen. Het perfecte moment om naar het nieuwste album van Etan Huijs te luisteren. The Monochrome Veil is het derde volledige album van Huijs en net zoals op zijn vorige album heeft Etan Hujijs een mooie blend gevonden van sombere folkpop en americana, waarop hij zelfs zo af en toe wat uitbundig en vrolijk overkomt, zover dat mogelijk is natuurlijk, want Huijs sombert graag in zijn liedjes. Overigens in het persbericht wordt vermeld dat Huijs verhalende songs schijft in de geest van Johnny Cash, Neil Young, Bob Dylan en Leonard Cohen. Grote namen natuurlijk, maar om gelijk maar positief te beginnen, ondergetekende heeft veel meer met de warme stem van Etan Huijs dan met - het is ongetwijfeld vloeken in de kerk - het gemekker van Bob Dylan, het gejank van Neil Young, het gebabbel van Johnny Cash of het gebrom van Leonard Cohen.
Op The Monochrome Veil wordt hij weer bijgestaan door pianiste Jori van Gemert die haar prachtige stemgeluid wat prominenter naar voren brengt in enkele tracks. Een goede keus van Etan Huijs die hierbij een goede tegenhanger heeft gevonden bij zijn wat sombere, licht snikkende stemgeluid. Het valt mooi samen bijvoorbeeld in het verhalende ‘Josephine’, dat wel wat doet denken aan ‘Where The Wild Roses Grow’ van Nick Cave en Kylie Minogue. De sombere teneur van deze song sluit mooi aan bij de tekst, waarin de twee vertellen over het wel en wee van een koppel waarvan de vrouw probeert te ontkomen aan de sleur van een het ingedutte gezinsleven en haar drinkende en stinkend jaloerse man. Uiteindelijk loopt het niet goed af, want Josephine gaat haar eigen weg. Het is werkelijk prachtig zoals Etan en Jori dit verhaal vertolken. Alleen om deze track al is het de moeite waard om naar dit album te luisteren.
Wat meer in de americanahoek zitten ‘Arc’ en ‘Cautionary Tales’ dat wel wat doet denken aan Crosby, Stills & Nash (al dan niet met Young) of The Band, wat natuurlijk vooral komt door de mooie samenzang van Etan met zijn band, die ook nog een flink aantal instrumenten op de menukaart zet. Daarbij doet producer BJ Baartmans een flinke duit in het zakje door ook aardig wat instrumenten ten tonele te voeren.
De verhalenverteller Etan Huijs komt ook weer langs in ‘Wild Are The Waves’ en vooral de lange afsluiter ‘The Passenger’ dat uit twee delen bestaat en waarin Jori van Gemert ook weer een grote rol heeft. Het is een mooie afsluiter van The Monchrome Veil dat aanvoelt als een warm bad en dat je het best in het half donker met je ogen dicht moet beluisteren.
Stéphanie Struijk - Fijn ZoIn een vorig muziekleven leerden we Stephanie Struijk kennen als Stevie...
Jack Poels - II De COVID-19 crisis en specifiek de lockdown heeft artiesten gedwongen om op...