LEDFOOT - Black Valley Recensie op Podiuminfo

2021-06-23 Precies op het moment dat het virus de wereld op zijn kop zette bracht Tim Scott, beter bekend als Ledfoot, vorig jaar zijn nieuwe album uit. In plaats van een uitgebreide tournee om het onder de aandacht te brengen, besloot hij om meteen maar te gaan werken aan nieuw materiaal, in de hoop dat ondertussen de storm snel zou afnemen. Als een door de wol geverfde singer-songwriter die de zestig reeds is gepasseerd, hij gaf een beroemde platenbaas ooit de vinger toen hem een uiterst lucratief contract werd aangeboden in ruil voor muzikale integriteit, heeft hij tenslotte voor hetere vuren gestaan. Gewoon doorgaan met muziek maken zonder compromissen was ook de enige optie. Het geloof in eigen kunnen heeft hem altijd op de been gehouden. Artiesten als Bruce Springsteen en Sheena Easton wisten hem wel op de juiste waarde in te schatten. Zij vertolkten eerder enkelen van zijn composities en niemand minder dan Bob Dylan wilde hem zelfs als vaste kracht inhuren voor zijn eigen band toen Scott iedere avond het voorprogramma regelde.
Doorpakken dus en verder gaan met de zelf uitgestippelde koers. Zodoende verscheen dit voorjaar nummer veertien, alsof er niets aan de hand was, met als titel Black Valley. Werd de voorganger gekenmerkt door behoorlijk duistere klanken, deze keer opent Ledfoot een stuk opgewekter. Dat we daar bij hem ook weer niet te veel van moeten verwachten, wordt al snel duidelijk. Het betreft hier doorgaans moderne blues, door hem zelf als “Gothic Blues” omschreven, waarvan allerlei ellendige zaken nu eenmaal de basis vormen. De vergelijking met Johnny Cash die al zo dikwijls werd gemaakt, is dan ook niet zomaar ontstaan. Het verschil is echter wel dat Ledfoot zowel akoestisch met twaalf snaren, als elektrisch gitaarwerk aflevert en daarbij met enige regelmaat gebruik maakt van de stomp-box, een percussiedoosje dat met de voet bespeeld wordt. Daarbij komt dat Ledfoot doorgaans een mysterieuze sfeer weet te creëren, waar Cash voornamelijk voor een meer directe aanpak koos. Toch ging Ledfoot evenals Cash te vaak kort door de bocht en vooral op het gebied van de liefde is hem dat blijkbaar duur komen te staan, zoals blijkt in het aangrijpende ‘Without Love’. Spijt heeft hij niet want “There’ll be a day of reckoning” en uiteindelijk eindigen we toch allemaal met “Dust to dust”. Ook zal hij het einde van de regenboog niet najagen, zo verklaart hij in ‘Broken Eyes’, want hij is kleurenblind. Berusten in het lot, niet klagen en niet vragen. Gewoon doorgaan met ademen in ‘Poor Mans Lullaby’. Het zijn enkele eenvoudige benaderingen die duidelijk maken hoe Ledfoot in het leven staat.

Hoewel hij beschikt over een prettig en mooi doorleefd stemgeluid, vooral in de lagere regionen zoals in het meeslepende ‘Slip Away’, kan er zang technisch gezien een en ander worden aangemerkt. De country noir in ‘Crossed My Heart’ is daarvan een goed voorbeeld, maar daar staat dan wel weer een flinke dosis oprechtheid tegenover, die je tegenwoordig niet zoveel meer tegenkomt. Alleen daarom al verdient Black Valley een aandachtige luisterbeurt en kan met deze opvolger van White Crow wederom gesproken worden over een behoorlijk intensieve en vooral interessante luisterervaring.

Recensent:Jeroen Bakker Artiest:LEDFOOT Label:Pias