2021-06-24
Het duurde even voordat Self Reflection op de burelen van Festivalinfo belandde. De plaat van Born Infected kwam stiekem al eind vorig jaar uit, maar de acht tracks tellende EP had vanuit Winterswijk ietwat vertraging. Beter laat dan nooit dus, al is het de vraag of we echt zaten te wachten op deze plaat. Aan goede intenties geen gebrek overigens. De gedachte achter deze EP, of eigen zelfs de hele band, is alleen maar te prijzen. Na de oprichting in 2019 besloot het vijftal achter Born Infected dat een aanzienlijk deel van het verdiende geld zou gaan naar doelen als Sea Shepherd, Animal Rights en de Hardcore Help Foundation. Los van wat je van die organisaties kan vinden, de gedachte is natuurlijk top. Je podium pakken zonder alle verdiensten in eigen zak te steken? Zouden meer artiesten moeten doen.
Ook in de teksten op Born Infected is duidelijk hoe de mannen in de wedstrijd zitten. ‘Humanity Must End’ bijvoorbeeld verhaalt over hoe Moeder Aarde beter af zou zijn zonder de mensheid op haar korst. Wij verpesten de boel. Andere tracks passen in het typische hardcorestraatje: wees trots op jezelf, als mensen je afwijzen moet je het tegendeel bewijzen, geloof in je idealen.
Probleem is echter dat de teksten domweg te simpel zijn en daardoor lastig wegluisteren. Het is vervelend een moralistische boodschap voorgeschoteld te krijgen, als die wordt gebracht zonder dat er goed gepuzzeld lijkt over de juiste vorm om de boodschap over te brengen. Of zonder accent bijvoorbeeld; de eerste zinnen van ‘Hardcore Pride’ bijvoorbeeld zijn zo onvervalst stonekolen-Engels dat het een beetje pijn doet.
En zo zijn er meer pijnpuntjes. De opnames bijvoorbeeld zijn plat en iets te gruizig. Dat laatste kan de bedoeling zijn – een goede hardcoreplaat mag schuren – maar hier is de wijzer iets te ver in het rood gegaan. Het is zonde, want de nummers zijn muzikaal gezien prima te verteren. Er passeren nogal wat clichés uit het genre, maar die zijn er niet voor niets: ze werken. Razende gitaren en puntige drums worden afgewisseld met lompe breaks. Met name het gitaarspel van Ronald en Patrick is spot-on met kleine trucjes en prima solo’s.
Toch blijft Self Reflection onder de maat. Het gevoel van een album ontbreekt en er zitten te veel losse eindjes aan het geheel. Zonde, want met zulke goede intenties zou je hopen op een wervelend succes.
Middle Kids - Today We're The GreastestVerlies je je wilde haren als je gaat trouwen en een kind krijgt? Dat is de...
Black Djangos - Black Djangos Black Djangos is een trio bestaande uit zanger/gitarist Robert Den Hartigh...