2021-05-18
Als het Amerikaanse tijdschrift Time nu een cover zou maken van “Man Of the Year 2021”, moet je niet verbaasd zijn om Jon Batiste daarop te zien. Niet alleen heeft hij zowel een Golden Globe als een Oscar gewonnen voor de soundtrack van de Pixar film Soul; hij werd ook nog eens genomineerd voor twee Grammy’s met twee verschillende albums. Los van deze waarderingen leidde hij verschillende protestmarsen voor rassengelijkheid én adviseerde hij de Biden Administration over het belang van de kunsten in Amerika. Dat allemaal naast zijn “normale” baan als bandleader voor de The Late Show with Stephen Colbert. Tussen deze opnames door schreef hij ideeën voor een album op. Na zes dagen in een studio was We Are een feit.Om nu te zeggen dat hij hiermee de Afro-Amerikaanse muziekgeschiedenis in dertien nummers heeft samengevat, gaat wat ver. Maar ...er is nog niet eerder iemand geweest die zoveel muziekstijlen in één album weet te stoppen. Het gaat hem daarbij zo gemakkelijk af, dat zelfs Prince jaloers zou zijn geweest. Het levert een tijdloos en gevarieerd document op, met voor ieder wat wils. Van instrumentale jazz op ‘Movement 11’ tot aan uplifting soul op ‘I Need You’. Je hoort invloeden van alle grote Afro-Amerikaanse muzikanten, van James Brown, Curtis Mayfield tot aan Beyonce. Als je weet dat hij Quincy Jones en Stevie Wonder om advies heeft gevraagd, realiseer je je met hoeveel respect naar hen toe dit album tot stand is gekomen.
Dat Batiste teruggrijpt op zijn jeugdervaringen is evident: titels als ‘Boy Hood’ en ‘Adulthood’ zeggen genoeg. De weg naar volwassenheid dankt hij, naar eigen zeggen, aan zijn muzikale helden, die hij eert op ‘Show Me The Way’. Hier komen artiesten zo divers als Elle Fitzgerald, Thelonius Monk, Wu-Tang Clan en Rolling Stones voorbij. Batiste laat passende muziekstijlen spreken om zijn eigen ervaringen en observaties, uiteraard met een politiek randje, klank te geven. Zo rapt hij op ‘Whachutalkinbout’: “Didn’t you hear the President sing? / Obama was singing ‘Amazing Grace’.” Op het meeslepende soulnummer ‘Cry’ neemt hij zijn vader in de arm om samen te rouwen “For the loss of the innocence/For the struggle of the immigrants/For the wrongful imprisonment.” De keuze om Mavis Staples ‘Freedom’ te introduceren, zorgt ervoor dat je dit nummer toch net anders beluistert.
Het ultieme nummer waar zowel zijn jeugd als politieke strijd samenkomt is het openingsnummer en titeltrack ‘We Are’. Zowel de marsband van zijn oude school, als het Gospel Soul Children Choir uit zijn geboorteplaats New Orleans leveren een bijdrage. Hij roept de huidige generatie op om actie te ondernemen om noodzakelijke veranderingen te forceren: “We are the golden ones/we are the chosen ones” . Interessant detail is dat dit nummer een Nederlandse inbreng heeft: het is gecomponeerd door producer Tearce Kizzo.
Batiste laat op We Are horen hoe hij tot zijn politieke standpunten is gekomen, omlijst met tijdloze muziek. Het geeft een beeld van het huidige Amerika door zijn bril. Het album verdient alle respect door het veelvuldig te blijven luisteren. Dat zal geen enkele moeite kosten.
King Gizzard & The Lizard Wizard - L.W.Het is altijd genieten als je een band hoort op de top van hun kunnen. Dan...
DeWolff - Wolffpack DeWolff , bestaande uit broers Pablo (gitaar, zang) en Luka (drums, zang)...