2021-04-08
Tigers Jaw is een Amerikaanse band, uit Pennsylvania om precies te zijn, die balanceert op de dunne scheidingslijn tussen emo, indie en poppunk. Alle drie met mate, waardoor ze nergens echt uit de slof schieten, maar zich er tevens voor behoeden dat het saai wordt. Veelal opereren ze op midtempo, wat een verfijnde mix van genres oplevert die doet denken aan Balance And Composure of Title Fight. I Won’t Care How You Remember Me is album nummer zes, maar toch het allereerste album waarbij de volledige band input heeft geleverd. Openingstrack is meteen de titeltrack, waarop we een bijdrage horen van niemand minder dan Andy Hull, bekend van Manchester Orchestra. Het ligt er niet dik bovenop, maar zijn aanwezigheid is vooral voelbaar in de opbouw van de track. Deze begint kalm en timide en bouwt op naar een climax waar de gitaren vervolgens op open getrokken worden. De track is bedoeld als een statement om te benadrukken hoe belangrijk het is direct en eerlijk met de mensen om je heen te zijn. En hoewel dit misschien volledig op zichzelf lijkt te staan, vloeit dit thema door in de rest van de nummers en de band. De band heeft verschillende wisselingen gekend maar aan de voorkant staan nog steeds Ben Walsh en Brianna Collins, die om de beurt de zang voor rekening nemen.
En dat is de kracht van deze band, waarbij het deze keer tot in de puntjes op elkaar is afgestemd. Ze hebben geen blauwdruk klaar liggen van hoe de nummers moeten klinken, maar toch hebben ze wel een duidelijke sound te pakken. Na de sterke openingstrack veegt ‘Cat’s Cradle’ je vervolgens onderuit met de prachtige zanglijnen van Collins. Het is de wisselwerking tussen die mannelijke en vrouwelijke vocalen, waarmee Tigers Jaw zich onderscheidt van de rest. En boeiend houdt. Dit geheel wordt naar een hoger plan getild als de vocalen samen vallen.
Keyword van I Won’t Care How You Remember Me is subtiel. Er gaat een melancholie uit van de liedjes, zonder dat het dramatisch wordt. Deze blijven een toon van hoop behouden. Nergens zal er een noot, snaar of drumslag te veel gespeeld worden. Goed voorbeeld hiervan is ‘New Detroit’. Een track die op het eerste gehoor simpel klinkt, maar juist grootser aanvoelt door de ruimte die tussen de verschillende stukken wordt gelaten. Met ‘Can’t Wait Forever’ duiken ze weer terug in hun discografie met een groovy gitaarlijntje. Een lijn die in lijn van dit album als stevig bestempeld kan worden.
Een beetje progressive riffing lijkt door te sijpelen in de riff van ‘Commit’ en zelfs een beetje ska in de lijn van afsluiter ‘Anniversary’. Met elf nummers op de teller is I Won’t Care How You Remember Me in 34 minuten geen minuut te veel of te weinig, maar gewoon een wonderlijke en solide emo-plaat, voor zowel oude fans als nieuwe instromers.
Northlane - 5GHet blijft lovenswaardig hoe de Australische metalcoreband Northlane zich...
Anneke van Giersbergen - The Darkest Skies Are The Brightest Wat Anneke van Giersbergen in haar muzikale carrière tot nu toe heeft...