2021-04-08
In een tijd waarin we er op gewezen worden om niet met te veel mensen samen te komen, lijken deze tweemans rockformaties zich daar netjes aan te houden. Ze zijn helemaal ‘hot and happening’, denk maar eens aan Royal Blood en Death From Above 1979. Met weinig om handen weten ze een volle muur van rock ’n roll neer te zetten die niet onder doet voor grotere bands. En dan is er ’68. Een beetje rock, een beetje blues, een beetje hardcore, maar bovenal een overweldigend vermogen om corona zo ontzettend hard uit je lijf te schudden. Of zoals ze zelf zeggen op hun nieuwste album Give One Take One: ”We got the vaccine so the disease cannot shake me, Lord.” Deze tweemansformatie bestaat uit drummer Nikko Yamada en gitarist en zanger Josh Scogin. Laatstgenoemde kennen we nog van de eerste platen van Norma Jean, en later The Chariot. Enfin, Scogin is een veteraan in de metalcore. En laten we eerlijk zijn: dit was geen dertien-in-een-dozijn metalcore, en ’68 is daar geen uitzondering op. Dit is het antwoord op de vraag hoeveel muzikaal geweld twee mensen samen kunnen produceren. Op het debuut In Humor And Sadness uit 2013 leunde ze op de chaos van eerdere projecten, maar met Two Parts Viper uit 2017 nam de bluesrock het over. Let wel: zonder daarbij op intensiteit in te leveren. Dit hebben ze naar een hoger plan weten te tillen op deze nieuwe release.
“Oh honey, you just love me for my riffs!” roept Scogin uit op ‘Bad Bite’ en daar heeft hij een heel goed punt te pakken. Deze riffs zijn verdomde tasty, maar op tasty riffs alleen blijft geen enkel album overeind staan. Over deze gitaarlijntjes worden diverse effecten gegooid, net zoals de zang, maar regelrechte gangmakercredits gaan eveneens naar Yamada. Zo gelikt als dat de gitaarlicks zijn, zo goed rollen de drumpartijen mee. Don’t believe me? Geef ‘Nickels And Diamonds’ en ‘What You Feed’ een kans. En als je dan toch bezig bent, schakel dan even door naar het System Of A Down-esque ‘Lovers In Death’, waarbij goed te horen is dat dit duo goed van wanten weet met verknipte tempo’s en chaos.
Maar wat dit album echt zo goed maakt, is het feit dat ze eveneens heel goed overweg kunnen met meer ingetogen momenten. Hoogtepunten hierin zijn ‘Life And Debt’, ‘Nervous Passenger’ en het afsluitende ‘The Storm, The Storm, The Storm’. Beladen stukken muziek die veel meer zijn dan deze mannen op kalmerende middelen. Ook hierin nemen ze je mee op ontdekkingstocht langs de verschillende effecten die achter een gitaarpedaal kunnen schuilen.
Wist ’68 zich al goed te onderscheiden van alle tweemansformaties, met Give One Take One pakken ze die voorsprong en laten ze de rest mijlenver achter zich. Dit is met recht hun beste album te noemen. Er gaat een hoop kwaliteit schuil in het gitaarspel, de songteksten zijn briljant en het drumspel had niet strakker kunnen zijn. Materiaal voor eindejaarslijsten, zeer zeker!
Waltzburg - Let`s All Pretend Waltzburg is een indieband uit Nijmegen en bestaat uit zanger/gitarist...
Northlane - 5G Het blijft lovenswaardig hoe de Australische metalcoreband Northlane zich...