Diezelfde sfeer (een mix van Vampire Weekend en Arcade Fire) blijft ook bij de eerste vier nummers van dit minialbum hangen. In eerste instantie lijkt het erop dat de band met ‘Cleo’ de synthesizer wat meer ruimte biedt. Dat is schijn: al snel kruipen zij richting de gitaargedreven poprock, hun comfortzone. De enige die hier kortstondig uitstapt is Smits, die geforceerd wordt om een gitaarsolo te spelen. Die verweert zich overigens prima, maar dan hebben we het spannendste wel gehad.
De nummers op deze EP komen voort uit een fascinatie voor het ongemak en vervreemding van deze tijd, waar de band wars van is. In ‘Commute’ wordt dit het fraaist verwoord als een vriendin uit London de zanger wil overhalen naar hem toe te komen. (“You were unhappy and I was a wreck, you bought me a ticket to shuttle me back/../but the minute you’re gone you are out of my mind” ). Mocht zij nog niet begrijpen dat hij de liefde voor haar niet kan veinzen, dan biedt ‘Sure Shine’ duidelijkheid (“I’m the king of loose ends/At least I do not pretend”)..
Na het weinig originele ‘Inbetween’ worden de gitaren losgelaten op afsluiter, ‘The Land’. Dit nummer wint door de langzame synthesizeropbouw aan impact, waarbij de sombere intonatie van Krivokutya’s stem de band heel anders laat klinken. Als zij dit ook kunnen, wat zit er dan nog meer in het vijftal wat er nu niet uitkomt?
Wellicht is Let’s Pretend een officieus gelekte EP, waarbij de band aftast wat fans en muziekliefhebbers ervan vinden. Als dat zo is, is het een geslaagd experiment. Het laatste nummer op dit minialbum zal hopelijk bewijzen dat het loont om een gevonden succesformule te verlaten. Als zij dat ook geloven, zou hun tweede album wel eens voor een doorbraak kunnen zorgen. Het is nu aan Waltzburg om die stap te durven zetten.
Kings of Leon - When You See YourselfRecensie: Kings Of Leon – ‘When You See Yourself’ Sinds het uitbrengen van...
'68 - Give One Take One In een tijd waarin we er op gewezen worden om niet met te veel mensen samen...