2021-04-12
ASphyx is al jaren een toonaangevende naam binnen de deathmetal. De Nederlandse band werd al opgericht in de laten jaren tachtig en was een van de grondleggers van de Nederlandse deathmetalscene. Zes albums en vele bezettingswisselingen volgden, totdat de band in 2000 de instrumenten aan de wilgen hing. Echter zeven jaar later werd Asphyx weer opgericht met in de tweede incarnatie wederom zanger Martin van Drunen, die ook in de beginjaren in de band actief was, en gitarist Paul Baayens als de meest stabiele factoren. Het meest in het oor springend binnen het geluid van Asphyxs is natuurlijk de hese grunt van Martin van Drunen die ooit de eerste twee albums ook al inzong en daarvoor al veel bekendheid verwierf in Pestilence en ook nog eens, samen met Paul Baayens , drie albums te horen was in de machtige deathmetal supergroep Hail Of Bullets. Al die ervaring hoor je er wel aan af.
Op Necroceros, de nieuwe plaat, wijkt Asphyx niet heel veel af van de vorige albums, maar dat is prima want de lat ligt bij Asphyx altijd hoog. We horen vijftig minuten deathmetal die mooi afwisselt tussen snelle stukken en meer slepende songs. In alles is het een soort tweestrijd tussen de breed uitwaaierende riffs van Baayens en de rauwe grunt van Van Drunen. Het is nog steeds alsof de tijd een kleine dertig jaar heeft stilgestaan. Wat wel is veranderd zijn de tekstuele invalshoeken van Van Drunen die het onderwerp dood iets naar achteren heeft geschoven ten faveure van meer science fiction achtige proza en er is zelfs wat ruimte voor kritische nootjes in een afwisselende track als ‘The Nameless Elite’.
‘Botox Implosion’ laat eveneens een cynisch-kritisch geluid horen (u begrijpt de strekking ongetwijfeld). De track is snel en kort en nodigt uit tot flink headbangen. Halverwege komen we het epische ‘Three Years Of Famine’ tegen. Het is een naargeestig geschiedenislesje dat handelt over de hongersnood in China, meer dan een halve eeuw geleden, als gevolg van de plannen van de grote roerganger. Het lange nummer ploegt zich een weg door alle ellende en laat een hele fraaie melodieuze gitaarsolo, gevolgd door een akoestisch stukje, horen. Gevoeligheid in deathmetal, het kan zomaar. Het nummer is dan ook een van de hoogtepunten op het album.
Oer-Hollandse degelijkheid is wat we voorgeschoteld krijgen van Asphyx. Je weet wat je mag verwachten van Martin van Drunen en zijn maten. Desondanks is de tiende schijf van Asphyx ook nu weer puur genieten. Sommige dingen veranderen niet en dat willen we ook niet.
Tribulation - Where The Gloom Becomes SoundDat Tribulation steeds verder afdrijft van haar oorspronkelijke deathmetal...
Genghis Tron - Dream Weapon Genghis Tron ? Dat is toch die chaotische mathcoreformatie die zich eind...