2021-04-07
In een knotsgekke tijd als deze, waarin iedere vorm van contact met onze medemens sterk wordt afgeraden, mag het persbericht over een muzikale samenwerking van Iggy Pop met Dr. Lonnie Smith toch zeker als hoogst opmerkelijk worden beschouwd. De twee grootheden zijn de zeventig jaar weliswaar reeds ruim gepasseerd, maar behoren al lange tijd tot de risico-doelgroepen van allerlei muziekgerelateerde virussen. De belangrijkste bijwerking hiervan is dat je als muzikant nooit en te nimmer overweegt te stoppen met musiceren, maar doorgaat tot het bittere einde. Het verhaal dat Iggy Pop, jazzfanaat en groot liefhebber van de Doctor, dagenlang bij de Arts Garage in Florida rondhing om met zijn idool in contact te komen is weliswaar interessant, ze hebben er daadwerkelijk samen op het podium gestaan, maar het ligt toch meer voor de hand dat topproducer en labelbaas Don Was de twee bij elkaar heeft gebracht, aangezien hij al eens in een eerder stadium afzonderlijk met hen werkte. Het past geheel in de traditie van Blue Note, waar al sinds de oprichting in 1939 diverse unieke artiesten bij elkaar zijn gekomen op zoek naar muzikaal avontuur. Ook deze combi zoals die op Breathe te vinden is, blijkt niet te versmaden.Dr. Smith, de 78-jarige jazzorganist, specialist op de B3 Hammond en ooit afgestudeerd in de niet-officieel erkende studie Groovology die de krachten heeft gebundeld met de 73-jarige, nog altijd hyperactieve Godfather of Punk, het is nauwelijks te bevatten. Helemaal wanneer beiden zich vergrijpen aan grensoverschrijdend gedrag in de overtreffende trap, zoals in ‘Why Can’t We Live Together’, de van Timmy Thomas bekende R&B-hit uit 1972. Begeleid door majestueuze orgelklanken van de meester en het geluid van pittige bossanova-percussie, horen we Iggy Pop zich deze compositie helemaal eigen maken. Ook de van Donovan afkomstige ‘Sunshine Superman’, een enorm grote hit uit 1966, wordt door de ervaren Doc & Pop van nieuw elan voorzien. Afkomstig uit een periode waarin de basis werd gelegd voor The Stooges, een van de wildste bands uit de muziekgeschiedenis, is het bijzonder om Pop zo kalm teksten van Donovan te horen citeren: ”When I say we’ll be cool, I think that you know what I mean”. De oorspronkelijke drie minuten van het origineel worden daarbij ruimschoots overtroffen. Bijna zeven minuten hebben Pop en Smith nodig om hun vertolking gestalte te geven. Gebleven is het psychedelische karakter van toen, maar de recente versie heeft een ontspannen vleugje Latin meegekregen, waarbij iedere muzikant alle ruimte wordt geboden om uitgebreid te kunnen jammen. Jazzgitarist Jonathan Kreisberg, drummer Johnathan Blake en percussionist Richard Bravo zijn de getuigen die onder toezicht van topproducer Don Was, het muzikale sparren van de twee in goede banen moesten leiden en daar uiteindelijk prima in geslaagd zijn. De sfeer in de studio blijkt duidelijk bijzonder prettig te zijn geweest, gezien de enthousiaste kreetjes die Pop zich regelmatig laat ontvallen: “Hear that organ talk”, klinkt het opgetogen wanneer de orgelvirtuoos zich helemaal laat gaan in een breed uitwaaierende solo.
Je zou bijna vergeten aandacht te besteden aan de bijbehorende zes, overigens live opgenomen, voornamelijk instrumentale tracks van het album, die zich precies tussen de twee bovengenoemde titels bevinden. Het eerste voorproefje hiervan werd in februari al losgelaten, het opgewekte ‘Bright Eyes’ met o.a. bijdragen van de fenomenale tenorsaxofonist John Ellis en nog enkele andere specialisten op het koperblaaswerk. Het betreft opnamen die drie jaar geleden zijn gemaakt in de New Yorkse Jazz Standard, waar op dat moment de 75e verjaardag van Smith werd gevierd. De locatie bleek niet geheel toevallig gekozen. De Jazz Standard op de 27th Street is de plaats waar Smith dikwijls een date met zijn publiek laat organiseren, om vervolgens zijn nieuwe composities voor de eerste keer live te kunnen presenteren. Al vanaf zijn album The Healer uit 2012 tot het voorlaatste All In My Mind wordt het daar opgenomen materiaal gebruikt voor de albums. Zo ook tijdens die hete juli avond in 2017 waar ‘Too Damn Hot’ beter dan ooit in de set past en waar Smith als bandleider een zeer geladen ‘World Weeps’ en een eigentijdse uitvoering van Thelonious Monk’s ‘Epistrophy’ regisseert. Een bijzondere versie die heel mooi past naast klassieke bewerkingen van Monk solo of in samenwerking met John Coltrane. De bezoekers krijgen een onvergetelijk verjaarsfeestje aangereikt. Helemaal wanneer de fantastische zangeres Alicia Olatuja samen met de blazers een aangrijpende, met gospel en soul doordrenkte ‘Pilgrimage’ naar een climax brengt. Het zou wel heel fijn zijn wanneer Breathe een vervolg krijgt tijdens de tachtigste verjaardag van Dr. Lonnie Smith.
The Chills - ScatterbrainDe Nieuw-Zeelandse band The Chills gaat al sinds 1980 mee en hield in die...
Witherfall - Curse Of Autumn De naam Witherfall begint steeds meer rond te zingen binnen het Amerikaanse...