2021-08-10
Veel albums die je na jaren recenseren om de oren hebt gekregen, luister je zelden terug. Toch zijn er albums die blijven hangen. Voor ondergetekende is I Told You I`d Tell Them Our Story (2018) zo`n album. En het album van de Deense singer-songwriter/producer Jenny Rossander, alias Lydmor, kreeg niet eens vijf sterren. Door het uitkomen van single ‘Someone We Used To Love’, werd in ieder geval reikhalzend uitgekeken naar het nieuwe album. Waar de vorige plaat over alle rompslomp rondom een relatiebreuk verhaalde, draait Capacity om vrijheid (nemen), jezelf openstellen en het ontdekken van je capaciteiten. Al zitten er nog steeds haakjes naar relaties uit het verleden. Neem bijvoorbeeld een regel uit de eerdergenoemde single: ”Nothing matters less to us, as the feelings of someone we used to love”.
Capacity schuurt en is niet gemakkelijk te doorgronden. Neem alleen al het vervreemdende ‘Amandas Dream’, dat je in tegenstelling tot de titel in een heftige nachtmerrie sleurt. Het hele album lijkt hier, al luisterend naar het kenmerkende stemgeluid van Lydmor, even op pauze te gaan. Nadien heb je even tijd nodig om te bedenken waar je nou eigenlijk naar hebt geluisterd. Het zorgt in ieder geval voor een ontzettende lading, al brengen de dromerige poptracks regelmatig al een soort ongemak teweeg. Ook opener ´Amandas Lullaby´ zorgt al voor een zwaarlijvige introductie, maar doordat het opvolgende ‘Nevada’ met haar verslavende zanglijntjes en een fijne electropopvibe dit meteen teniet doet, verkeer je even in de veronderstelling dat ‘Amandas Lullaby’ een kleine tour de force is om niet het stempel van gemakkelijke popplaat te krijgen. Het ongemak zit hem vaak in de muzikale vorm. Neem ‘Diamond Breeze’ dat muzikaal zo klef in elkaar steekt dat je aan Wham! moet denken. Maar Lydmor komt er mee weg, want het levert een aangename track op die het album van luchtigheid voorziet.
Voor de spanningsboog is het goed dat het ingetogen ‘Emma Spins’ wordt opgevolgd door de eerdergenoemde single. Het is de meest toegankelijke track van Capacity, met haar dreiging, dansbaarheid, climax en het oorwurmgehalte. De hallucinerende triphop van ‘LSD Heart’ houdt de spanning goed vast, wat op Capacity sowieso beter lukt dan op haar voorganger, al is ‘The Gadget Song’ wat te vlak. Overigens had ‘Guily (Kill Me)’ niet misstaan op die voorganger.
Wanneer ‘Go Slow But Go’ ‘Amandas Dream’ opvolgt, lijkt het album loodzwaar te eindigen, maar in ‘Heavier In Life’ vinden we een ontwapend vredig hoogtepunt en ook ‘If You Want Capacity’ draagt met haar toegankelijkheid bij aan een wat luchtiger einde. ‘Hotel Ads’ schopt dat beeld uiteindelijk, op een goede manier, weer omver. De ingetogen, bijna hemelse afsluiter vormt het absolute hoogtepunt van Capacity.
Capacity is een intelligent, ongrijpbaar album dat ook na meerdere luisterbeurten vragen achterlaat. Lydmor heeft het in zich om een grote dame in de popscene te worden, maar lijkt hier bewust niet voor te kiezen. Die eigenzinnigheid is prijzenswaardig, maar stiekem zijn we toch benieuwd hoe een popalbum voor het grote publiek van haar hand zou klinken.
Marinero - Hella LoveBij het afsluiten van een hoofdstuk in je leven, hebben mensen vaak een...
The Secret Combination - Finally ”Je wordt als je bejaard bent, door je zoon te vondeling gelegd…Moet je maar...