2021-08-16
Bij het afsluiten van een hoofdstuk in je leven, hebben mensen vaak een uitlaatklep nodig. Schrijven, musiceren, schilderen, het zijn goede manieren om je te uiten zonder dat een buitenstaander het ooit leest, hoort, ziet, of er een mening over heeft. Wanneer je schrijver, muzikant of kunstenaar bent, is het natuurlijk wel de moeite om het resultaat met een groter publiek te delen. Singer-songwriter Jess Sylvester, koos als eerbetoon aan het verhaal van zijn ouders de artiestennaam Marinero. Marinero is Spaans voor zeeman en het zal je niet verbazen dat zijn vader ook daadwerkelijk zeeman was, die zich met zijn Mexicaans-Amerikaanse vrouw in San Francisco vestigde. Het maakte dat Sylvester opgroeide in de San Francisco Bay Area, waarvan hij na het lanceren van zijn tweede album afscheid zou nemen, om zich in Los Angeles te vestigen. Hella Love staat dan ook in het teken van het afsluiten van dit hoofdstuk. Als je nu bang bent dat je met een zwaarlijvig epos van een over-emotionele jongeman met akoestische gitaar van doen hebt, wees gerust, want daarvoor is Hella Love te rijk aan invloeden en instrumentarium. Daarbij heeft Marinero zich hoorbaar door de juiste muzikanten, denk aan The Beach Boys en Brian Wilson specifiek, laten beïnvloeden. Maar er ligt ook een sterke verwijzing naar Perez Prado en Los Angeles Negros. Die laatste stampte met een mix van psychedelische funk, bolero en rock, een eigen genre, balada róckmantica, uit de grond. Opvallend hierbij zijn de ietwat cheesy orgelklanken die, net als het trage tempo, terugkomen in de muziek van Marinero. Daar moet je van houden. Zo niet, dan kan je bij de eerste klanken van opener ‘Fanfare’ in de lach schieten.
Daarmee doe je Marinero wel te kort, want je hoort in de basis die bij 60`s popballads ligt, naast de verkwikkende koortjes a la The Beach Boys ook glimpen van Ennio Morricone terug. Denk bijvoorbeeld aan ‘Se Telefonando’ van de Italiaanse Mina, waar Morricone verantwoordelijk was voor de compositie en orkestratie. Alle invloeden komen bij elkaar op hoogtepunt ‘Nuestra Victoria’. Zo heeft het door de compositie, de timing, het repeterende trompetloopje, het wat desolate stemgeluid van Sylvester en de speels roffelende drums wat weg van Cake. Het geheel heeft iets zwoels en melancholisch tegelijk en zou mooi onder het einde van een film passen. Dat laatste geldt ook voor het opvolgende ‘Luz Del Faro’.
Marinero scoort echter vooral doordat hij de genoemde invloeden en inspiratiebronnen niet gebruikt om louter een sound uit het verleden na te bootsen. Dat hoor je goed terug op de titelsong, maar ook op afsluiter en tweede hoogtepunt ‘Frisco Ball’ waar Marinero zijn zwoele sound op Tame Impala achtige manier naar het nu haalt.
Hella Love is door de mijmerende sfeer en het lage tempo een oprechte, liefdevolle ode aan Sylvesters geboortegrond. Tegelijkertijd is Hella Love uitermate geschikt om op een zwoele zomeravond uitgebreid over de boulevard te cruisen. Mocht dat er deze zomer niet meer in zitten, dan brengt het album je vast in de stemming.
Parledoux - Rave OdysseeDoordat er vanwege de COVID-beperkingen simpelweg niet (legaal) gefeest mocht...
Lydmor - Capacity Veel albums die je na jaren recenseren om de oren hebt gekregen, luister je...