2021-10-26
Wereldmuziek herbergt een ratjetoe aan genres, waarbij je na verloop van tijd allerlei kruisbestuivingen ziet plaatsvinden. Zo ook bij het Italiaanse CGS, ofwel Canzoniere Grecanico Salentino, dat zich bedient van traditionele muziek uit Italië. De groep uit Salentino, het gebied in de hiel van de Italiaanse laars, gestationeerd in Lecce, bestaat uit zeven leden en werd in 1975 opgericht door schrijver en journalist Caterina “Rina” Durante. De groep is gespecialiseerd in Pizzica, volksdansmuziek die van origine afkomstig is uit Salentino en Puglia. CGS geniet onder grote muzikanten bekendheid. Dat blijkt wel uit samenwerkingen met componisten als Einaudi en The Police drummer Stewart Copeland.De groep wordt geleid door violist en drummer Mauro Durante, die in 2007 het bandleidersstokje overnam van vader Daniele Durante. Inmiddels levert CGS met Meridiana het twintigste album af. Als je nu denkt dat het album heel traditioneel is, dan zal je versteld staan. Dat komt omdat CGS uitermate goed in staat is om de traditionele volksdansmuziek een bijzonder toegankelijk en fris karakter mee te geven. Dit geldt vooral voor de eerste helft van Meridiana.
Het album begint ijzersterk met ‘Balla Nina’, waar de combinatie van een industrieel, elektronisch geluid, een pakkend meerstemmig refrein dat zich moeiteloos in het hoofd nestelt, en naar rap neigende coupletten, meteen de aandacht trekt. Die toegankelijke lijn wordt doorgetrokken op het opvolgende ‘Orfeo’ en ‘Ninnarella’. De sound is modern, de productie klinkt helder en de combinatie tussen modern en klassieke (folk)instrumenten werkt uitstekend.
Het blijkt geen toeval, want gitarist Justin Adams coproduceerde Meridiana. Naast zijn werk met Robert Plant, werkte hij met, en produceerde voor Tinariwen en Rachid Taha. Twee klinkende namen die veelvuldig traditionele muziek met rock, pop en electro vermengde. Die ervaring hoor je duidelijk terug. Dit levert ook het heerlijk bruisende, bezwerende en spannende ‘Pizzica Banghra’ op, dat ontegenzeggelijk als hoogtepunt van Meridiana kan worden beschouwd. Op ‘Lu Sittaturu’ gaat het tempo wat omlaag en het is het instrumentarium beperkt. De zang is leidend, terwijl atypische drums, een spannend basloopje en spaarzame accordeonklanken voor een fascinerend geheel zorgen.
Vanaf ‘Stornello Alla Memoria’ treedt de traditionele kant van CGS meer op de voorgrond en hoewel het vakmanschap er vanaf druipt, verliest Meridiana aan spanning. Overigens niets ten nadelen van bijvoorbeeld het uptempo ‘Vulia’, want CGS laat duidelijk horen dat ook wanneer het traditioneel gaat, het karakter uitermate dansbaar blijft. Dat is toch vaak wat wereldmuziek zo aantrekkelijk maakt. Tegelijkertijd maakt ook het schitterend, verstillende ‘Ntunucciu’ het tweede deel van het album de moeite waard.
Meridiana heeft de angel eens niet in de staart, maar in de kop. Tracks als ‘Tic A Tac’ en de schitterende titeltrack maken echter dat Meridiana, Italiaans voor zonnewijzer, niet uit gaat als een nachtkaars. De twaalf tracks op Meridiana staan gelijk aan de uren op een zonnewijzer en verhalen over de relatie van de leden van CGS tot het begrip ‘tijd’. Daarmee klopt het contrast op het album prima, want hoe vaak komt het voor dat ieder uur van dag de absolute top is?
Kolektivní Halucinace - RealityHet is alweer vier jaar geleden dat Kolektivní Halucinace hun vorige plaat...
Noga Erez - KIDS Hoewel Apple in 2017 een nummer van Noga Erez gebruikte om de eigen...