2021-10-26
Als het gaat om eigenzinnigheid, dan is de carrière van Dawn Richard er een om door een ringetje te halen. Waar ze ruim vijftien jaar geleden begon als lid van hitformatie Danity Kane (een meidengroep die met name in de VS succesvol was), behoort ze tegenwoordig tot de stal van het gerespecteerde indielabel Merge (naast bands als Lambchop, Destroyer en The Mountain Goats). In anderhalf decennium van de mainstream naar het fijnproeversgilde, zo zou je haar loopbaan in een notendop kunnen omschrijven. Een transitie die te danken is aan het feit dat de 38-jarige muzikante altijd vasthoudt aan haar eigen artistieke visie, of ze er nu hits mee scoort of niet.Met Second Line borduurt Richard voort op de lijn die ze met haar eerdere soloalbums heeft ingezet. Grofweg zou je zelfs kunnen stellen dat de muziek niet eens erg ver afwijkt van de koers die Danity Kane volgde, met als grootste verschil dat de nummers niet zijn geschreven volgens formules die het grote publiek dienen te bekoren. De voornamelijk op elektronische beats en creoolse ritmes leunende tracks liggen stuk voor stuk lekker in het gehoor, maar zijn onmiskenbaar op uitdrukkelijke voorwaarden van de artiest in kwestie tot stand gekomen. Je zou het bijna-hits kunnen noemen, die zich ergens in het spectrum tussen Solange en Janelle Monáe bevinden.
‘Second Line’ is een hommage aan Richards woonplaats New Orleans, zoals bekend de bakermat van invloedrijke muziekstromingen als jazz en blues. Naast tekstuele verwijzingen op het album zelf, gaf de muzikante in een interview met Pitchfork aan dat ze ook het perspectief op de stad als plek ‘waar het ooit allemaal is begonnen’ wil veranderen. Artiesten zijn er nog steeds bezig met experiment en vernieuwing, stelt ze. Daarnaast is ze ervan overtuigd dat zwarte vrouwen in staat zijn om binnen de elektronische muziek de bakens te verzetten. Hoewel wij het daarmee ronduit eens zijn, kunnen we Second Line niet als het onweerlegbare bewijs beschouwen. Het is bepaald geen grensverleggende plaat, ook niet in productioneel opzicht. Evenmin is het een opwindend of ronduit spectaculair goed album, zoals A Seat At The Table van Solange en Dirty Computer van Janelle Monáe dat wel waren. Feitelijk weet twee derde van de LP ons te boeien.
De kracht zit hem vooral in de meest dansbare nummers, zoals ‘Bussifame’ en ‘Jacuzzi’. Het zijn geen regelrechte stampers, maar ze zullen het goed doen tijdens de zwoelere momenten op de dansvloer. Wanneer Richard het tempo terugschroeft, wordt het al gauw een beetje saai. Misschien had ze toe gekund met een nummertje of drie minder, maar op eerdere albums als new breed (2019) en Redemption (2016) heeft ze ook aangetoond over de gehele linie sterkere liedjes te kunnen schrijven. Helemaal geslaagd is Richards debuut op het Merge-label niet, maar we zien perspectief voor een echte knaller in de toekomst. Ze heeft er talent genoeg voor.
Adrian Crowley - The Watchful Eye Of The StarsDe Ierse/Maltese singer-songwriter Adrian Crowley weet met zijn teksten een...
Ya Tseen - Indian Yard Nicholas Galanin is een kunstenaar pur sang. Hij staat bekend om zijn...