2021-08-31
De Ierse/Maltese singer-songwriter Adrian Crowley weet met zijn teksten een eigen omgeving te scheppen, één waarbij de grenzen tussen werkelijkheid en droomwereld vervagen. Net zoals Gabriel García Márquez dat weet te doen in zijn boeken: opeens wordt je je bewust dat wat je leest helemaal niet waar kan zijn. Net als bij Márquez kan het je ook niet schelen. Met de hulp van producer/multi-instrumentalist John Parish en bassist/engineer Jim Barr (Portishead) wordt Crowley’s gecreëerde surrealiteit alleen maar mooier gemaakt.Op zijn negende album, The Watchful Eye of the Stars, neemt hij ons als verstekeling mee op reis. Deze begint op ‘Northbound Stowaway’, waar hij haarfijn een dagboek bijhoudt. “Day One, I stole onboard a northbound ship / No one saw me or my shadow / On the gangplank / For that I am thankfull.” Het Ierse Crash Ensemble en de verzachtende achtergrondzang maken zijn reis enigszins comfortabel, ook al hoor je halverweg het nummer het schip kraken. Uiteindelijk meren we af in een havenstadje, waar Crowley zijn ‘Bread and Wine’ verdient door piano te spelen in de stamkroeg “I found a halfway room in a seaside town / I’ll stay here for a while / Through my window I can hear the ship bells ring / And I wake to the smell of the brine.” Met ‘Ships On The Water’ komt er een einde aan de verstekelingstrilogie als de eenzaamheid hem te veel wordt. “Seven days of solitude / A room by the water / Ships pass my window / Seven times a day.”
Het album is rijk aan sentiment, met vooral terugblikken op zijn jeugd. Dat kan in een roes zijn, zoals op ‘Underwater Song’ (”Last night in the throes of a fever/ I went back to the old neighbourhood/ And I went diving to your house.”) Het kan ook een herbeleving van emoties zijn zoals in ‘Crow Song’, waar hij terugblikt op een periode waarin hij samen met zijn broer een kraai verzorgde totdat deze weer kon vliegen. (“Solitary crow with a cripple wing / Then I lost sight of you and you were gone / And I was joyous for you / But shattered none-the-less”).
Het is de verdienste van Parish die de initiële opnames van Crowley op een tweedehandse gitaar en mellotron weet om te toveren tot uitgesponnen composities. Hij doet er alles aan om de originele authenticiteit te behouden, terwijl de zanger alle ruimte krijgt om zijn verhaal te doen. De korte nummers zijn slechts tussenstukjes die een ode brengen aan Lou Reed (‘A Shut-Ins Lament’) en Leonard Cohen (‘The Singalong’). Het album had prima zonder gekund. Parish weet zich verder te onderscheiden op het falsetto gezongen ‘I See You Among Strangers’ door zijn typische drumstijl, die hem wereldfaam opleverde met PJ Harvey.
Menigeen zal Crowley vergelijken met andere zwaarmoedige zangers; dat valt ook uit deze recensie te destilleren. Toch verdient hij een eigen podium, waarmee hij met dit album goud in handen heeft. Zijn prachtige, rustige manier van zingen en zijn unieke verhalen leveren blijvend luisterplezier op. Een openbaring.
Ghost Echo - Isolated DreamsDe Noord-Hollandse Karel Witte en Remy de Wal nemen hun muziek heel serieus....
Dawn Richard - Second Line Als het gaat om eigenzinnigheid, dan is de carrière van Dawn Richard er een...