2021-07-21
Iedereen die in Nederland iets met progrock heeft zou de naam Erik Laan kunnen kennen. De toetsenist van Silhouette is intussen een grootheid geworden in deze niche markt en duikt regelmatig in andere bands en projecten op. Dat de appel niet ver van de boom valt, bewijzen zijn zoons Bart en Arjan, die enkele jaren geleden opdoken in Skylake en met die band het geweldige In Orbit afleverde. Het was een kwestie van tijd dat vader en zijn twee zoons de handen ineen zouden slaan, en zie daar Chain Reaktor is geboren. De drie heren worden op debuutplaat Homesick aangevuld met bassist Mark Op ten Berg, en de gastmuzikanten Suzan van den Engel (van Skylake) op achtergrondzang, Sophie Zaaijer op viool en Martin Streckfuss op saxofoon. Vanzelfsprekend verzorgt vader Erik het toetsenwerk, zit Arjan achter de drumkit en zorgt Bart voor het gitaarwerk. De vaak vrij hoge zang ligt bij Bart en Erik, die ongeveer gelijkwaardige stemmen hebben.
Op Homesick schotelt Chain Reaktor ons een somber relaas voor, handelend over onze moderne wereld, waarin de eenzaamheid van het individu steeds groter wordt en waarin mensen hun eigen identiteit kwijt lijken te raken, ten faveure van de narcistischte leiders en de grote bedrijven, die het steeds meer voor het zeggen lijken te hebben.
Een somber wereldbeeld vraagt natuurlijk ook om muziek met een sombere toonzetting en daarvan vinden we op Homesick een klein uurtje. De zeven fraai vormgegeven lange songs doen natuurlijk flink denken aan het werk van Silhouette, maar bevat ook invloeden van een heel scala aan bekende en minder bekende neo-progbands. Liefhebbers weten dan natuurlijk al waar de mosterd vandaan komt. Wat in eerste instantie opvalt is het virtuoze gitaarwerk van Bart, die zijn gitaar af en toe stevig laat ronken, maar er ook gevoelige solo’s uit kan gooien. Het drumwerk van Arjan is subtiel, maar soms stevig als de muziek daar om vraagt en wat Erik allemaal kan hoeven we niet meer uit te leggen.
Het openingsnummer ‘The Day That Never Came’ begint lieflijk met fluitende vogeltjes, maar transformeert snel naar een dik tien minuten duren progrockepos dat soms stevig is en soms rustig klinkt. Geheel volgens het boekje, maar geweldig uitgevoerd. ‘Lonely City’ begint inderdaad, zoals de titel aangeeft, desolaat, maar schakelt na enkele minuten over naar een fraai springerig, tegendraads nummer. Bijna lichtvoetig klinkt het, wat de heren hier brengen en de harmonieuze koortjes passen hier zeer goed bij. Het geweldige titelnummer bouwt op naar een stevige climax met een geweldige gitaarsolo. Het dreigende ‘Stop Yelling’ had ook zomaar van Steven Wilson kunnen zijn. Wat een prachtige track is dit ook.
Voor het soort progrock waar Chain Reaktor voor staat kunnen ze ondergetekende wakker maken. Het blijft telkens weer verbazingwekkend dat je zo vrolijk kunt worden van sombere muziek. Homesick staat er vol mee en geeft je, ondanks de misantropische teksten, een warm gevoel van binnen.
Snapped Ankles - Forest Of Your ProblemsVoor een band als Snapped Ankles , die bekend staat om zijn buitenissige...
Geri van Essen - Cleaned The Windows Ironisch is de speling van het lot. Waar de Utrechtse Geri van Essen ruim...