2021-08-05
De titel Monsters staat in onregelmatige hanenpoten op de cover gesmeerd. En de klep van de vleugel lijkt op een opgesperde bek met tanden. Sophia Kennedy confronteert haar spoken op dit tweede album. De scenes in sommige teksten lijken rechtstreeks uit haar ergste nachtmerries te komen. Het geeft een bizar inkijkje in het hoofd van een vrouw, aan wie op het eerste gezicht niets ongewoons opvalt. Wie haar beter leert kennen, ontdekt een creatieve geest die zweeft tussen de werelden van muziek en film, en worstelt met haar rol in de kunsthandel.In een aaneenschakeling van elementen uit diverse muziekstromingen, smeedt Kennedy samen met Mense Reents een coherente sound die fascineert. Het ene nummer met een monotone arpeggio technobas, het andere op de wiegende maat van een bossanova. Alles met vakkundige hand gecombineerd tot een nieuw geheel, dat je niet snel ergens anders tegenkomt. Bij eerste beluistering wordt je nog van links naar rechts geslingerd. Maar wie de smaak eenmaal te pakken heeft, zal vol verlangen uitkijken naar alle wendingen, als in het plot van een psychologische thriller. Dat middel heeft de van oorsprong Amerikaanse, tijdens haar studie film aan de hogeschool voor beeldende kunst in Hamburg leren gebruiken. Die cinema-ervaring zie je ook terug in haar video’s. En zelfs in de manier van songs maken. Zij vraagt zich bij het schrijven af wie het verhaal vertelt en wie het publiek is. Er is in haar nummers dus niet slechts één vertolker. Het sterkst hoor je dat terug in ‘Orange Tic Tac’ waarin ze afwisselend een donkere kant en een lichte kant gebruikt (en toont in de video). Dit nummer lijkt het sterkst op de stijl van labelgenoot Noga Erez. Net als zij op KIDS doet, gebruikt ook Kennedy subtiel samples van familie. Haar oma geeft ter afsluiting aan waar het om draait: ”If you think you are making progress, that’s important.”
Van Kennedy’s Duitse kant komt in tegenstelling tot eerdere albums nog maar spaarzaam iets door. Als het gebeurt, is het meteen internationale rijm: ”Please give me a sign/Ich bin so allein” uit ‘I’m Looking Up’. Een nummer dat gaat over haar echte vader, die in de VS achterbleef en in 2019 overleed. Het album is aan hem opgedragen. Zingen in het Amerikaans is een bevestiging van de band tussen hen, en tegelijkertijd gewoon praktisch om een breder publiek aan te kunnen spreken.
Kennedy’s tweede album is donkerder dan haar debuut, maar blijft melodieus, ook al is het iets minder op dance gericht. De teksten spreken daarbij sterk tot de verbeelding. Sophia Kennedy weet haar luisteraars te intrigeren en boeien met een muziekstijl die helemaal van deze tijd is door de eclectische mix van genre-elementen. Om Monsters te kwalificeren heb je echter voldoende aan één woord: Fabelhaft!
Ryley Walker - Course In FableMet zes studioalbums en nog wat liveplaten op zijn naam is de Amerikaan...
Current Joys - Voyager Current Joys is één van de vele projecten van Nick Rattigan. De Amerikaanse...