2021-08-02
De meeste bands weten na een langdurige breuk hun oorspronkelijke intensiteit niet meer te behalen. Het is dan ook maar de vraag hoe de Canadese band Fly Pan Am na 15 jaar onenigheid de draad weer oppakt. Na een eenmalig live optreden in 2018 bleek er echter voldoende animo om weer samen de studio in te gaan om, wat uiteindelijk C’est ça [2019] werd, op te nemen. Dat smaakte naar meer! Gelukkig was daar de choreograaf Diana Gingras, die samen met tien dansers van Animals of Distinction en United Visual Artists voor een multi-media dansvoorstelling naar toepasselijke muziek zocht. Frontera werd vorig jaar meerdere malen live uitgevoerd, totdat COVID hier abrupt een einde aan maakte. Voor de band, bestaande uit Jonathan Parant (gitaren, synthesizers), Jean-Sébastien Truchy (computer, synthesizers, drum programming, bas, stem), Félix Morel (drums, “scrap” cymbals) en Roger Tellier-Craig (computer, synthesizers), was dit een goede gelegenheid om de muziek in de studio vast te leggen. Net als bij filmmuziek is het bij dansmuziek aan de luisteraar om zich in te leven zonder bewegende beelden. Gelukkig is er een voldoende mix van krautrock, psychedelica, drones en noise om de aandacht vast te houden. De monotone ritmes dragen alleen maar bij aan de spanning die het album weet op te wekken.
Niet onbegrijpelijk als je weet dat het thema van het dansspektakel omschreven wordt als een “meditation on borders and surveillance, resistance and separation, solidarity and cooperation” . De soundscapes en de langzaam opgevoerde ritmes bij opener ‘Grid/Wall’, waar de tien dansers op het podium tegen elkaar in worden gedrukt, weten al snel een sfeer neer te zetten. ‘Parkour’, met zijn ijzingwekkende machinegeluiden en ‘Parkour 2’, met een koor onder de opzwepende ritmesectie, zet die voort. Het is maar goed dat de dansers (en de luisteraars) af en toe tot rust kunnen komen tijdens de donkere ambient van ‘Scanner’ , ‘Scaling’ en ‘Body Pressure’. Het atypische ritme van het langzame ‘Frontier’ sluit het album prachtig af, met voldoende noise om hun fans niet teleur te stellen.
De gevolgen van een surveillance maatschappij weet (Le) Fly Pan Am muzikaal goed weer te geven. Hierbij behoudt het viertal hun eigen identiteit, ook al verworden ze tot een strak geleid industrieel mini-orkest. Gebruikmakend van geluidsfragmenten en door computer gestuurde gitaren kan de band de basis, die Morel met zijn geluidsstructuur heeft neergezet, goed inkleuren. Met een beetje inbeeldingsvermogen kom je als liefhebber van instrumentale muziek goed aan je trekken.
black midi - CavalcadeDe leden van black midi waren nog geen twintig jaar oud toen ze in 2019 het...
Ryley Walker - Course In Fable Met zes studioalbums en nog wat liveplaten op zijn naam is de Amerikaan...