2021-07-15
De leden van black midi waren nog geen twintig jaar oud toen ze in 2019 het debuutalbum Schlagenheim uitbrachten. En dat wil wat zeggen, want ze weten de meest wonderbaarlijke geluiden uit instrumenten te toveren en aan elkaar te koppelen. Alsof ze al jaren ervaring hebben, opgedaan in experimentele acts van Frank Zappa of misschien zelfs Mr. Bungle, zonder dat het een exacte kopie van het een of ander is. Wat de jonge leeftijd dus des te noemenswaardiger maakt. Enfin, het moge duidelijk zijn dat dit geschikt materiaal is voor muziekliefhebbers die een klap van de molen heb gehad. Tweede album Cavalcade is daar om die positie te versterken.De band is niet in een hokje te plaatsen, want ze laten zich niet in een hokje te plaatsen. Telkens als je denkt te weten waar het naar toe gaat, slaan ze weer een andere weg in. Dat is wat het eerste album zo sterk maakte, hoewel het bij vlagen meer weg had van een spontane jamsessie. Wat het dus achter de schermen bleek te zijn. Voor dit album hebben ze besloten om minder te focussen op improvisatie en meer gestructureerd te werk te gaan. Maar dat maakt het niet meteen minder chaotisch. Sterker nog, een gefocuste black midi is gevaarlijker!
Iets wat opener ‘John L’ meteen duidelijk maakt. Verschillende instrumenten, waaronder ook sax, piano en violen, die allemaal ‘fuck the system!’ roepen zonder enige lak te hebben aan tempo en ritme. En toch, er is een rode draad te bespeuren waar alles zich als een tornado omheen draait. Bij vlagen doet het denken aan Tool, maar dan in een The Mars Volta/At The Drive-In jasje gestoken. Hoe vreemd dat klinkt, doet het nog geen recht aan de muzikaliteit. En dat wil wel wat zeggen met zulke vergelijkingen. Jazz ligt aan de basis, maar daarnaast wordt de luisteraar getrakteerd op math-rock, blues, post-punk en nog veel meer. Te veel om op te noemen. De beschrijving klinkt chaotisch, maar als je het eenmaal hoort valt het wel op zijn plek.
Er is geen pijl op te trekken. Opvolgende track is ‘Marlene Dietrich’, wat weer een prachtige bossanova eerbetoon is aan de Duitse actrice. Pink Floyd-achtige vibes krijgen we voorgeschoteld op een nummer als ‘Diamond Stuff’, maar eveneens op afsluiter ‘Ascending Forth’. Negen minuten lang neemt de band de luisteraar mee door een betoverend muzikaal landschap. Maar uiteraard blijft het ‘stevigere’ werk niet beperkt tot de opener. Tracks als ‘Chondromalacia Patella’ en het cartoony ‘Hogwash And Balderdash’ kunnen er eveneens wat van. Rustig op je gemak achterover leunen en dit op de achtergrond aanzetten zit er niet in. Ze vragen niet om je aandacht, ze slokken het gewoon op.
Dat het geen makkelijk luistermateriaal is, mag dan wel duidelijk zijn. Wat black midi zo geweldig goed doet op Cavalcade is die fijne lijn tussen geniaal en gestoord betreden. Het wordt nergens té intens, maar verliest nergens zijn scherpe randjes. Betoverend en maniakaal tegelijk.
Iron & Wine - Archives Series Volume No. 5: Tallahassee Recordings Iron And Wine afkomstig uit South Carolina in Amerika brengt een lost...
Fly Pan Am - Frontera De meeste bands weten na een langdurige breuk hun oorspronkelijke intensiteit...