2021-10-13
Soms voelt het alsof je een song zelf had kunnen schrijven, als je tenminste zo`n scherpe pen had als de muzikant. Het wordt echt interessant als iemand dit album op album voor elkaar krijgt. Voor ondergetekende gebeurde dit bij de laatste twee albums van Bertolf. Buiten dat First & Then en Big Shadows Of Small Things, uitstekende albums zijn, bleken de teksten bijna letterlijk op het leven van ondergetekende van toepassing. De vraag is dan ook of de singer-songwriter met een voorliefde voor de popmuziek van eind jaren zestig, begin jaren zeventig, op Happy In Hindsight aan die verwachting voldoet.Het antwoord op die vraag is een volmondig ja, al spat dit er in eerste instantie niet vanaf. Het kwartje valt, in tegenstelling tot de voorgangers, later. Wat wel meteen opvalt is het opgewekte karakter van het album. Het klinkt alsof Bertolf na het relativerende Big Shadowns Of Small Things met Happy In Hindsight een stap naar optimisme zet. Verrassend, aangezien het gros van de mensen anderhalf jaar aan lockdowns en bijbehorende malaise, niet bepaald opgewekt heeft doorgemaakt. Maar Bertolf betrok zijn tuinhuisje en heeft daar van een nood een deugd gemaakt.
Bertolf speelde alle instrumenten zelf in. Op drums, percussie en wat backing vocals van Bauke Bakker en double bass van Dirk Schreuders op ‘Don’t Look Up, Don’t Look Down’, na. Toch klinkt Happy In Hindsight verre van minimalistisch. Je kunt je vaak niet voorstellen dat de muziek van een persoon afkomstig is. Neem afsluiter ‘Sunday Child’, dat meteen opvalt. Een Beatles-meets-Beach Boys-medley met bijna zeven minuten aan tempowisselingen, gelaagdheid, meeslepende zangpartijen, harmonieën en geweldig gitaarwerk. The Beatles zijn bij Bertolf sowieso zelden ver weg en dat spat van de speelse opener ‘Back To The Garden’ af. Het vrolijke ‘Welcome Time Traveller’ duwt de luisteraar een opgepoetst `60’s geluid in, waarbij wederom het gitaarwerk de aandacht opeist. Een andere bron van inspiratie vindt Bertolf in bluegrass en specifieker in het werk van Tony Rice. Dit hoor je terug in het relativerende ‘You`re Not Gonna Get It Everyday’. Regelmatig komen we country-invloeden tegen. Bijvoorbeeld in het radiovriendelijke ‘Waiting In The Wings’, ‘Don`t Look Up, Don’t Look Down’ en ‘Mysery Magnet’, wat zomaar een track van The Mavericks had kunnen zijn.
Liefdevol is ‘What Have I Dragged You Into?’. Hierin verwerkte Bertolf een opname van zijn spelende kinderen, waarbij een dromerig gitaarloopje, dat veel weg heeft van het schitterende ‘Billy`s Boots’ (First & Then), de basis vormt en waar Bertolf zowel zingend als via een gevoelige gitaarsolo tegen je praat. ‘Everywhere I Go (There I Am)’ is simpelweg een van de beste popliedjes van de afgelopen jaren. Het is compact, goed verzorgd, heeft een lekker tempo en een oorwurm van een refrein. Bovendien is dit, evenals de titeltrack, zo`n liedje waarbij ondergetekende het idee krijgt dat de muzikant in zijn hoofd heeft kunnen kijken.
Met de frisse, maar immer nostalgische popsongs op Happy In Hindsight levert Bertolf niet alleen, zoals de Volkskrant schetste, de soundtrack voor de zomer, maar ook een opbeurend geluid voor de herfst en winter. Met de wortels in de popgeschiedenis is Happy In Hindsight voer voor iedere zichzelf serieus nemende muziekkenner en –liefhebber!
The Shins - Oh, Inverted World (20th Anniversary Remastered...Twee jonge mensen zitten in een wachtkamer. Zij heeft een koptelefoon op en...
Goose (VS) - Shenanigans Nite Club Goose , afkomstig uit Norwalk, Connecticut VS, brengt hun achtste...