2021-07-21
Na de intrigerende mix van roots en alternatieve rock op Terms Of Surrender [2019], is Hiss Golden Messenger met Quietly Blowing It opeens weer helemaal terug bij fantasieloze Americana. Het experiment dat met Aaron Dessner zo veelbelovend werd aangegaan, is afgelopen, stekker eruit, basta! Er zijn geen onverwachte wendingen meer, geen briljante vondsten. Het twaalfde studioalbum sinds 2008 – dus bijna elk jaar een album – is traditioneler dan ooit; genremuziek die niet eens in de buurt van de lijntjes komt.Kennelijk is Scott Hirsch, die samen met frontman MC Taylor de band startte, toch de dominante kracht. Hij was namelijk de grote ontbrekende op het vorige album. Maar deze keer is hij weer achter de Lap Steel Guitar én het mengpaneel te vinden. Taylor klinkt zoals hij altijd klinkt. Een falset die in de verte aan Prince doet denken, en zich bij een melodieus refrein graag laat ondersteunen door achtergrondzangeressen. Dat is de basis van het succes van de band.
Vooruitlopend op dit album schreef Taylor een essay waarin hij reflecteert op zijn muzikale carrière en de balans tussen muziek als passie en baan. In een interview voegt hij daar nog aan toe: ”I felt like I needed to repair…, repair the art side a little bit.” Voor hem voelt het album aan als heel persoonlijk. Dat schept verwachtingen. Maar als je de teksten hoort, valt vooral op dat het bol staat van de platitudes. Om wat voorbeelden te geven: ”The poor man loses and the rich man wins” in ‘Mighty Dollar’, ”It was good while it lasted” in de titeltrack en ”Nobody said it'd be easy” in ‘If It Comes In The Morning’. Van zulke gemeenplaatsen raakt toch helemaal niemand meer geroerd. Als deze sleetse taal het gevolg is van in hoog tempo albums uitbrengen, wordt het tijd om het rustiger aan te gaan doen, want de art side is nu dus echt kapot.
Quietly Blowing It is een veilige keuze voor iemand die van zijn muziek moet leven. Het is ook een veilige keuze voor de consument. Misschien was Terms Of Surrender net te apart voor zijn conservatieve publiek. Aan zijn nieuwste liedjes zullen maar weinig mensen aanstoot nemen. Tegelijkertijd is het ook oersaai. Er zit werkelijk geen enkel nummer tussen dat zich weet te onderscheiden van het schier eindeloze aanbod Americana in de schappen. In lijn met dit soort muziek, is het één lange klaagzang over tegenspoed die mensen met een zwak voor zelfmedelijden zeker zal aanspreken.
The Mountain Goats - Dark In HereAls je de albumtitel Dark In Here hoort, verwacht je geen gezellige plaat....
The Shins - Oh, Inverted World (20th Anniversary Remastered... Twee jonge mensen zitten in een wachtkamer. Zij heeft een koptelefoon op en...