St. Vincent - Daddy`s Home Recensie op Podiuminfo

2021-07-27 Je zal St. Vincent (de artiestennaam van Annie Clark) er niet op betrappen dat ze voortborduurt op eerder succes. De af en toe kille elektronica van voorganger Masseduction [2017] heeft op haar zesde album plaatsgemaakt voor warme classic rock met voldoende soul om het te beschouwen als een uitstapje naar de jaren zeventig. Uiteraard is dat niet toevallig: Daddy’s Home is de persoonlijke soundtrack van haar jeugd. Het is de ideale gelegenheid om een intiem en persoonlijk boekje open te doen over de relatie met haar vader en hoe haar dat beïnvloedt heeft.

Normaliter verschuilt St. Vincent zich achter een verzonnen personage, maar hier lijkt het alsof zij juist zichzelf wil zijn. ‘Pay Your Way In Pain’ leidt het album perfect in. Zij laat de luisteraars hier afscheid nemen van haar synthesizer gedreven alter-ego’s en neemt hen mee in de keuze waar ze nu voor staat: moeder worden of carrière maken. Gelukkig houdt ze het luchtig: “I went to the park just to watch the little children/ The mothers saw my heels and they said I wasn’t welcome.” Haar partner maakt die worsteling niet gemakkelijker. Op 'My Baby Wants A Baby ’realiseert zij zich dat “I wanna play guitar all day/make all my meals in microwaves” . Het nummer speelt op het album een vitale rol, als zij ook haar vader hier in betrekt “I couldn’t leave like my daddy.”

De invloed van het wegvallen van haar vader, die wegens oplichting bijna tien jaar heeft vastgezeten, komt meerdere keren terug op dit album. Op titeltrack ‘Daddy’s Home’ kijkt zij hier met gemengde gevoelens op terug, zeker gezien de aandacht die zij hiervoor kreeg. Van zowel de media (“You did some time, I did some time too”), maar ook van de medegevangenen (“I signed autographs in the visitation room/ Waiting for you the last time, inmate 502.”). Haar gevoel voor humor met de nodige zelfspot heeft haar jarenlang op de been gehouden, zo blijkt ook hier weer.

Los van de gevoelige thema’s is dit een album waar St. Vincent haarzelf de tijd gunt om even stil te staan bij de muziek van haar vader. Haar adoratie voor zowel David Bowie als Prince is bekend, maar hier komen de invloeden van Steely Dan, Sly & The Family Stone en met name Pink Floyd naar voren. ‘Live The Dream’ smelt die invloeden mooi samen. Op ‘Melting Of The Sun’ weet zij zelfs Dark Side Of The Moon te benoemen, al probeert zij hier de pijnlijke ervarigen van haar heldinnen Tori Amos, Joni Mitchell en Nina Simone een plaatsje te geven.

Met elk album van St. Vincent vraag je je af waar deze vrouw nu weer mee komt. Na samenwerkingen met Sufjan Stevens, David Byrne, Nirvana, Taylor Swift en Sleater-Kinney weet je dat nooit. Als je dan toch even teruggaat in de tijd, waarom dan niet met blazers, een Wurlitzer, soulkoortjes (met Kenya, de dochter van Donny Hathaway) en… een elektronische sitar? Een mooie aanvulling op een indrukwekkend groeiend oeuvre.

Recensent:Hendrik Goos Artiest:St. Vincent Label:Virgin Music