2021-07-19
Een half uurtje Jodi luisteren staat gelijk aan een halve dag bijkomen om weer in je oude staat van doen te komen. De muziek trekt je omlaag, zuigt je mee en smoort je. Niks geen upbeat of upliftende moods, maar een minimalistisch geluid met minimale effort qua zang. Jodi is een mood, een kwetsbare en fragiele stemming, die je niet zo maar op de achtergrond op zet. Jodi is het soloproject van Nick Levine, bekend als oprichtend en voormalig gitaar spelend en zingend lid van de Amerikaanse band Pinegrove. Voorheen werd al de EP Karaoke uitgebracht, maar nu is het debuutalbum Blue Heron daar.De naam van het album is gebaseerd op ontmoetingen met een grote blauwe reiger (heron = reiger) die Levine had tijdens het creatieve proces van dit album. Voor Levine stond deze ontmoeting gelijk aan de rol van geluk in dit creatieve proces en uiteindelijk zelfs de betekenis van het leven. Deze ontmoeting haalde Levine uit een spiraal, zoals hij dat zelf omschrijft. Geluk, is net als creativiteit een factor waar je geen controle over hebt en dat is maar goed ook volgens Levine. Het feit dat het eigenlijk alleen maar goed is dat er een hoop dingen zijn waar je geen controle over hebt. Creativiteit kun je niet forceren, net als die ontmoeting met de blauwe reiger. Dat gebeurde nog een keer tijdens het opnameproces en zodoende heeft Levine dit op hun rug laten tatoeëren. Wat uiteindelijk de albumhoes werd.
Nick Levine is non-binair en omschrijft de muziek zelf als “queer country”. Hoe vertaalt zich dat muzikaal? Men neme de belangrijkste elementen van country, te weten gitaar, pedal steel guitar en drums, en stel je vooral heel kwetsbaar op qua zang. De zang is emotioneel, fragiel en melancholisch en je hebt ook echt gevoel hebt dat Levine ziel en zaligheid bloot geeft. Wie bekend is met Pinegrove zal er zeker elementen van terug horen. Met tien nummers in totaal tikt het album net geen half uur aan.
In dat tijdsbestek wordt er op het leven gereflecteerd, zoals ze bijvoorbeeld doen op ‘Go Slowly’, met het verzoek op het leven wat langzamer te laten gaan. “So, can we go slowly? I got lost along the way. What was I supposed to say?”. Een sterk gevoel van melancholie heerst, zonder dat het meteen deprimerend is. Het verhaal achter het album heeft ook een plekje met de titeltrack: “Great blue heron in the lake swimming. You’re on your back now. Trying to find a place to meet friends. But they’re all closing down. But is it really so bad to be floating around. Come on Jodi, get it right. Work it out. Don’t let me down.” De muziek bouwt op, zwelt aan en weet op zijn eigen manier diepgang te vinden. Mooi, sentimenteel, maar Blue Heron is wel iets waar je je tijd voor moet nemen, want anders zuigt het je helemaal leeg.
Luwten - DraftEen moment voor jezelf en bijna helemaal niets. Dat is wat Tessa Douwstra...
Spellling - The Turning Wheel Chrystia Cabral neemt ons als Spellling (ja, met drie maal de letter ‘l’)...