2021-07-26
Een moment voor jezelf en bijna helemaal niets. Dat is wat Tessa Douwstra alias LUWTEN met haar tweede album Draft bereikt. Of zoals ze het zelf in afsluiter ‘Call Me In’ verwoordt: “throw it on a pile and leave it there, set it on fire and go somewhere”. Zet al je zorgen opzij en luister maar naar deze goed gearrangeerde rustige electropop met veel interessante geluiden.Draft is uitgebracht bij het Amerikaanse Glassnote Records, het label van onder meer Mumford & Sons en Two Door Cinema Club. Haar geluid is gelukkig nog net zo herkenbaar als op haar debuutplaat Luwten. Toch is niet alles bij het oude gebleven. Ze laat tocht toe op windloze plekken. Ze is samen gaan wonen met Torre Florim, de voorman van De Staat, en op professioneel gebied heeft ze eerder dan normaal haar gedachten met andere muzikanten gedeeld.
Het meest duidelijk wordt dat openstellen in titelnummer ‘Draft’. De tocht hoor je letterlijk op de achtergrond sluimeren als een soort meditatieve zoem. De ruis is het stemgeluid van vrienden en familie die allemaal in één aanhoudende toon hummen. Het is een intiem meesterwerk, zeker als je beseft dat er geen instrument aan te pas gekomen is. Verder zit in dit nummer een leuke twist: Douwstra zingt herhaaldelijk “I want to be alone”, maar aan het einde van ‘Draft’ blijkt toch de roep naar meer verbintenis: “I want to hear you looking for who wants to be alone”.
Zulk soort teksten mogen vaker geschreven worden. LUWTEN wordt wel eens vergeleken met Eefje de Visser, aangezien zij op Nachtlicht en Bitterzoet ook dromerige electropop maakt. Toch gaat de vergelijking op tekstueel gebied niet op. Waar De Visser vaak verrast met een dubbelzinnig woord of een stijlfiguur, blijft het bij de Engelstalige nummers van LUWTEN meer oppervlakkig en herhalend. Zo is op ‘Control’ wel heel vaak het woord “control” te horen en staat ‘Airport’ vol met “goodbye” – wat er ook wel vaak wordt gezegd natuurlijk, maar om daar nu een heel nummer mee vol te stoppen.
Een ander liedje dat ietwat tegenvalt, is het vrij beukerige ‘Stopwatch’. Ondanks de lekkere baslijn is het tempo van het nummer enigszins zenuwachtig. Prettiger is het voorzichtig dansbare ‘Control’ met zijn The XX-achtige beat en Douwstra’s dromerige stem. Ook het eerdergenoemde ‘Call Me In’ springt eruit. We horen LUWTEN prachtig zingen, ondersteund door een rustig fingerpicking gitaarritme. De invloeden van dance zijn op dit nummer even afwezig, waardoor je dan pas echt goed hoort hoe mooi haar stem eigenlijk is. Hier komt het intieme karakter van de plaat wederom terug. Na de laatste klanken van de muziek, eindigt dit verkwikkende album met een ademhaling en vingers die van een snaar afglijden. Zo kun je als luisteraar hierna uitgerust weer de bries inlopen.
Cedric Burnside - I Be TryingAls kleinzoon van blueslegende R.L. Burnside stroomt de blues door de aderen...
Jodi - Blue Heron Een half uurtje Jodi luisteren staat gelijk aan een halve dag bijkomen om...