2007-07-30
Terwijl Guns ’n Roses aan Chinese Democracy take nummer zoveel bezig is, brengt Velvet Revolver gewoon weer een nieuw album uit. Velvot Revolver bestaat nog altijd uit drie (ex)-leden van Guns N’ Roses, aangevuld met Scott Weiland (ex-Stone Temple Pilots) die de vocalen voor zijn rekening neemt en Dave Kushner die het qua gitaargeweld mag opnemen tegen Slash. Na het debuutalbum Contraband kon Velvet Revolver op heel wat festivals overtuigen en tijdens optredens ontstond er bij vlagen een dynamische en opzwepende act. Het zijn dan ook niet de minste goden uit de hardrock. Van dit elitegezelschap zou je misschien ook van de albums iets meer verwachten. De dynamiek en urgentie ontbreken helaas op een aantal tracks. Op de softere momenten van Libertad is het soms net Bon Jovi en waarschijnlijk vinden de heren van Velvet Revolver dat geen compliment. ‘The Last Fight’ is een voorbeeld van zo’n softer nummer, met samenzang en een rustigere muzikale opbouw, waarna het nummer langzaam uitsterft in de fade out.
Wanneer Velvet Revolver zich waagt aan een vertolking van Electric Light Orchestra’s ‘Can’t Get It Out Of My Head’, zorgt dit zelfs voor licht gekrulde tenen. Zijn dit nu nog de enfant-terribles van de hardrock? Weiland die bijna op gepolijst boyband-niveau het ELO nummer ten gehoren brengt en alleen nog de gierende gitaar van Slash doet herinneren aan moddervette hardrock. Dit zijn bepaald niet de sterkste momenten van Libertad. De kracht zit hem absoluut in de nummers waar Velvot Revolver zich beperkt tot de hardrock avant-la-lettre, zoals op de sterke openingstrack ‘Let It Roll’.
Een redelijk ontheemde indruk maakt het uitstapje naar de country, ‘Gravedancer’. Niet dat het verkeerd klinkt, maar ja, wanneer je de heren van Velvet Revolver voorstelt als zijnde countryartiesten komt er op één of andere manier ergens een kink in de kabel. Wanneer de heren zich beperken tot hetgeen waar ze goed in zijn, klinkt het bij vlagen gewoon heel lekker. Verwacht geen grensverleggende muzikale uitspattingen of andere noviteiten. Maar dat is ook niet altijd nodig om te kunnen beklijven.
Scott Weiland blijkt nog altijd over een uitstekende stem te beschikken en ook de muzikanten leveren kwalitatief uitstekend werk af. Er ontbreekt echter ook iets. Velvet Revolver slaagt er (wederom) niet in om echte klassieke hardrock songs te schrijven, die in de toekomstige canon van de hardrock bijgeschreven kunnen worden. Het gevoel blijft bestaan dat een band met dergelijke kopstukken uit de hardrockmuziek toch qua songwriterschap tot meer in staat moet zijn.
John Carrie & Moor Green - Folk is not Happy John Carrie is een voormalige straatmuziekant uit Ierland die tegenwoordig...
Fabulous Disaster - Love At First Fight Nee, het gaat hier niet om de nieuwste tranentrekker van James Blunt. Love...