De dochter van een Iraaks-Engelse vader en een halfbloed Trinidadaanse moeder weet ons hart op een aparte manier te bereiken. Met een opeengepakte mix van hip-hop/jazz/reggae/neo-soul brengt ze ons in een roes, terwijl ze onderwerpen laat passeren die haar diep raken. Zo behandelt ze het opsluiten van onschuldige mensenmassa’s (‘Free My People’), systematische onderdrukking van vrouwen (‘Man Made’), maar ook depressies (‘Suffering’) en reïncarnatie (‘Kali V2’). Dat het geheel onder een walm van wiet, drank en seks is gedrenkt zal niet verbazen. Na jarenlange omzwervingen in Noord- en Zuid Amerika, waar zij werkte in bars en wietplantages, is dat een belangrijk onderdeel van haar leven.
Het grootste thema van het album is haar liefde voor muziek. Dit uit ze op ‘Meditation’ nog het duidelijkst. (“Music is my Beloved” ). Op ‘This Sound’ geeft ze aan wat belangrijk is voor haar eigen geluid ( “This sound…. it’s very physical and literal, but metaphysical and mystical”). Dat het gebonden is aan haar doelgroep laat zij direct al op het openingsnummer, ‘Make Noise’ horen: “This is for the youth that can’t be silenced nor battered nor beaten, though you try to confine us”. Haar doel is dan ook niet zozeer om een album met hitsingles te maken, maar om een boodschap van de huidige Britse generatie over te brengen. Het feit dat haar eerdere singles (‘Moonchild’,‘Ghost Town’) niet op het album staan, zegt al genoeg.
Op Man Made overheerst het geluid uit het hedendaagse (zuid-) London. Niet alleen door het accent van Wells, maar ook door de culturele invloeden uit deze buurt. Het werk van Erykah Badu en Miss Dynamite uit de jaren negentig heeft Greentea Peng ongetwijfeld geïnspireerd. Het was dan ook een logische keuze om Commissioner Gordon, die geluidstechnicus was op The Miseducation of Lauryn Hill verantwoordelijk te maken voor de eindmix. Wat voor de ene luisteraar overkomt als een samenhangend geheel, zal voor de ander klinken als een bij elkaar geraapte jamsessie. Hoe dan ook, niemand zal ontkennen dat dit een opmerkelijk debuut is. Niet alleen kandidaat voor het album van het jaar; het heeft de potentie om een klassieker te worden.
Morcheeba - Blackest BlueDachten ze in maart van het vorige jaar nog probleemloos te kunnen genieten...
Wolf Alice - Blue Weekend Een boek beoordelen we niet op de kaft. Een band niet op zijn naam. Bij deze...