2021-09-10
Dachten ze in maart van het vorige jaar nog probleemloos te kunnen genieten van een wereldwijde tournee, werd na het optreden in Utrecht alles abrupt afgebroken en konden ze naar huis. Na van de eerste schrik en alle commotie te zijn bekomen werd meteen maar besloten om de studio in te duiken. Het was tenslotte toch ook al weer eens de hoogste tijd na het drie jaar geleden uitgebrachte Blaze Away om weer eens met iets nieuws te komen. Zo wil het dus dat Morcheeba dit jaar Blackest Blue, het tiende album sinds de oprichting in 1995, presenteert.Van de originele bezetting is niet veel meer over. Tegenwoordig vormen zangeres Skye Edwards en multi-instrumentalist Ross Godfrey de kern van de band en worden diverse muzikanten ingehuurd voor een of meer gastbijdragen. Nog niet eerder werd zo uitgebreid de tijd genomen om het materiaal in de studio uit te werken en dat heeft geresulteerd in tien tracks waarin alle kenmerken die het geluid van Morcheeba zo uniek maken, optimaal tot uiting komen. Juist in een tijd waarin iedereen op zichzelf is aangewezen en het prettige samenzijn welhaast onmogelijk is geworden, komt de band uit Londen met enkele zeer geslaagde internationale muzikale samenwerkingen. Een opvallend voorbeeld hiervan is ‘The Moon’, een compositie van de Kroatische zangeres Irena Zilic die het vier jaar geleden geheel op eigen kracht en met redelijk succes uitbracht. Als vanzelfsprekend is Morcheeba er in geslaagd om hier een eigen draai aan te geven, maar wie deze uitvoering naast die van het origineel legt kan niet anders concluderen dan dat deze match indertijd al een onvermijdelijke was. Het blijkt een belangrijk uitgangspunt te zijn geworden waaraan zelfs de albumtitel is ontleend. Iets toegankelijker is het gevoelige duet van Edwards met Brad Barr in ‘Say It’s Over’, waarin ondanks de ingetogen pianobegeleiding, alles draait om de sfeerbepalende vocalen die hier de sfeer bepalen.
De muzikale omwenteling die bij het vorige album werd ingezet heeft geen vervolg gekregen en dat zal voor de Morcheeba-fans van het eerste uur een behoorlijke opluchting zijn. De sfeervolle klanktapijten, de trip-hop, de soul en jazzy funk vormen de basis waarmee de band het bestaansrecht in al die jaren heeft afgedwongen, en zijn weer ruim vertegenwoordigd. Nieuw zijn de voorzichtige uitstapjes richting de dance-vloer, met geluiden die zo uit de jaren tachtig afkomstig lijken te zijn, maar met dubbelloops gitaarwerk wordt zelfs uitgeweken naar de tijd van de space-rock. Om het donkere geluid nog meer te accentueren is de hulp ingeroepen van Duke Garwood die met zijn vocalen al eens Mark Lanegan bijstond in de studio. Het resultaat hiervan is een intense en ruim vijf minuten durende trip met de titel ‘Edge Of The World’, dat bovendien tot een hoogtepunt van Blackest Blue gerekend kan worden.
Met deze samensmelting van stijlen is Morcheeba er niet alleen in geslaagd om de trouwe fans weer tegemoet te komen met een opvallend verfrissend geluid, maar is ondanks alle beperkingen nog niet eerder muzikaal zo breed uitgewaaierd.
Hooverphonic - Hidden StoriesHet jubileumfeestje ter ere van het vijfentwintig jarige bestaan kwam er...
Greentea Peng - Man Made Greentea Peng (de artiestennaam van Aria Wells) voelt zich compleet op haar...