2007-08-22
John Carrie is een voormalige straatmuziekant uit Ierland die tegenwoordig – na omzwervingen door New York, Berlijn en Barcelona en Londen – in Amsterdam als muzikant aan de bak probeert te komen. In 2004 werd de EP Release uitgebracht, in 2005 haalde hij de halve finale van de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriters. In mei 2007 won hij de Winston Popprijs. Met zijn band Moor Green samen stond hij in het voorprogramma van Spinvis, Xavier Rudd en Kings of Leon. Folk Is Not Happy is John Carrie’s debuut, geschreven en opgenomen in Amsterdam, met medewerking van Remko Schouten. Het begint goed met ‘Today’, een catchy gitaarpopliedje, lekker tempo en helemaal niet folk-achtig! Een prima introductie van dit album, waarbij de interesse van de luisteraar meteen goed gewekt is. Carrie’s manier van zingen lijkt een beetje op die van Matthew Bellamy van Muse, maar dan iets minder hoog. Het album bevat allerlei soorten liedjes. Zo heeft het tweede nummer ‘Head Down’ een reggae-sfeer, en is ‘The Space Between’ nog een stapje langzamer. Zo pittig als het openingsnummer wordt het tijdens de eerste helft van het album niet meer. ‘A Broken Toast’ is een prachtige, acht minuten durende, song over het onverwachte overlijden van Carrie’s broer, een aantal jaar geleden. Het tempo gaat gelukkig weer iets omhoog met ‘Only Love’, wat eigenlijk het meest folky nummer van het album is. Voor ‘Back To The Sea’ halen Carrie en zijn band Moor Green alles uit de kast. Ze weten een geluid neer te zetten dat je ook echt doet denken aan rollende golven. Heel bijzonder! Na de elf nummers die in het boekje vermeld staan en een korte stilte begint de band ineens weer te spelen. Het gevoelige ‘Please’ is een verborgen track die absoluut de moeite waard is om nog even te blijven luisteren.
Onder het kopje folk kan je deze cd eigenlijk niet plaatsen, hoewel de folk invloeden zeker hoorbaar zijn. Wat het dan wel is blijft in het midden; pop met veel akoestische gitaar doet teveel denken aan The Kooks, en daar lijkt het zeker niet op. Zita Swoon zou meer in de buurt komen. Gelukkig hoeft een cd niet in een in een hokje te passen om mooi te zijn. Dat John Carrie nog geen platencontract heeft – Folk Is Not Happy is uitgegeven in eigen beheer – is vreemd. Met deze prachtige debuut cd zal hij vast voldoende indruk maken op de hoge heren van de platenmaatschappijen.
The Smashing Pumpkins - ZeitgeistToen in 1999 bassiste D'arcy Wretzky gedwongen The Smashing Pumpkins moest...
Velvet Revolver - Libertad Terwijl Guns ’n Roses aan Chinese Democracy take nummer zoveel bezig is,...